Wij staan voor Ons Vinkel

Iets Apart - december 2017

Iets Apart - december 2017

Ik las op facebook, dat Lukas Ploegmakers zijn broer en zusje heeft ontmoet. Lukas is namelijk toen hij 1,5 jaar oud was geadopteerd door Chris en Monique Ploegmakers. Ik dacht dat is iets voor de Echo. Meteen de app van de Echo ingeschakeld. Ja keileuk zeiden ze in de groep. Moet je doen. Ik zeg ik??? Ja dat kun jij wel. Slik!

 

Ik trok mijn stoute schoenen aan en appte Monique en vroeg of Lukas het leuk zou vinden om het een en ander te vertellen. Gelukkig kreeg ik positief antwoord. Lukas vindt het wel spannend zei Monique. Dat snap ik, dan vinden we het allebei spannend, het is voor mij de eerste keer dat ik zoiets doe. We spraken af op 20 november en toen ik binnenkwam stond de thee al klaar. Monique: ‘Lukas is in september 2004 bij ons komen wonen.’ ‘Ik was toen 1,5 jaar’, zegt Lukas. ‘Wij zijn, toen ik een jaar of 7 was, al een keer naar Lodz in Polen geweest en we zijn toen ook naar het kindertehuis geweest waar ik zat. Ik ben niet binnen geweest. Dit vond ik te spannend en te confronterend. We hebben gewoon wat rondgekeken om te zien waar ik vandaan kom.’ Monique vertelt dat het toch bleef kriebelen en dat hij er toch wel heel graag een keer binnen wilde gaan kijken. We hebben toen contact opgenomen met iemand hier een Nederland, die met ons mee wilde gaan om als tolk te fungeren. Ook hadden we geïnformeerd of we in het kindertehuis mochten kijken.

 

Toen we aankwamen bij het kindertehuis, zag het er nog bijna net zo uit als 13 jaar gelden. Er kwam meteen een verzorgster naar ons toe. Die vertelde dat ze Lukas als baby’tje had meegemaakt. Ik zeg dat is wel heel toevallig. Ja zegt Monique, zei vond het ook heel mooi om Lukas te zien. We hadden foto’s bij van toen. En natuurlijk hadden we ook cadeautjes bij voor de kinderen die er nu zitten. We zaten wat te kletsen en ik vroeg toen of ze wist wie de voogd was van Lukas in die tijd. Dat wist ze en ging haar meteen bellen. Je snapt wel, de voogd wilde Lukas ook graag zien. Maar helaas kon ze die dag niet. We spraken met haar af dat ze 2 dagen later naar ons hotel zou komen. Uiteraard hadden wij veel vragen voor haar, want we weten dat ik een oudere broer en jonger zusje heb, zegt Lukas. En ik wilde ook graag weten wanneer mijn moeder was overleden. We hoopten dat zij antwoorden kon geven op de vragen die wij hadden.

 

De voogd vertelde dat mijn broer Damian en zusje Wiktoria bij een tante zijn gaan wonen, toen mijn moeder is overleden. Mijn moeder was 28 jaar toen zij stierf. Daarna zijn ze geadopteerd door een nichtje van de andere kant van de familie en die heeft de kinderen mee naar Engeland genomen. Monique vertelt dat de overige familie, die nu nog in Polen woont, nog contact heeft met de voogd. Ze nam meteen contact met hen op om te vragen of ze Lukas wilden zien en natuurlijk wilden ze dat. Ze waren dolblij om mij weer te zien, zegt Lukas. Ze kusten me en omarmden me en begonnen te huilen. Ik vond dat best raar, want ik kende de mensen helemaal niet en dacht wat gebeurt hier allemaal. Zij kenden mij nog wel en dat is dan toch wel heel bijzonder. We werden hartelijk ontvangen met hapjes en drankjes. Ook werden de fotoboeken voor de dag gehaald.

 

Even later komt de dochter van de tante binnen. We zitten wat te praten en ineens pakt zij haar telefoon en zet face-time aan. Ze zegt kijk eens hier. Je broer Damian en zusje Wiktoria, ik schrok heel erg. Mijn eerste woorden waren: “Het was net of ik in de spiegel kijk”. Dat was wel heel bijzonder. Damian zei: “Als ik 18 word, ga ik mijn kleine broertje zoeken en nu heeft hij mij al gevonden!?” Later zijn we naar een andere tante gegaan en naar het graf van mijn moeder. Dat is heel lastig te beschrijven hoe je je dan voelt, dat is wel heel apart allemaal. Ik vraag aan Lukas of hij ook antwoord heeft gekregen waarom hij geadopteerd is. Lukas antwoordt: “Dit heeft ze uit wanhoop gedaan, omdat mijn gehemelte niet goed dicht zat en door meer medische redenen. Mijn moeder kon dat niet betalen en ze wilde dat ik goed verzorgd zou worden. Ze had alleen maar het beste met me voor.” Ik heb op al mijn vragen antwoord gekregen en dan ga je naar huis.

 

Ja, zegt Lukas, ik wilde natuurlijk zo snel mogelijk naar Woking in Engeland, naar mijn broer en zusje. We hadden een datum geprikt en de ontmoeting stond gepland op 21 oktober om 10 uur. We kwamen op 20 oktober in de avond in ons hotel aan. Dat is dan wel apart, als je in het dorp bent waar je broer en zusje ook zijn. Eindelijk was zo ver, de grote dag was aangebroken, zaterdag 10 uur. Het was maar 5 minuten lopen, maar we konden het adres niet goed vinden. Ik belde Damian en hij kwam ons tegemoet gelopen. En dan, in een rechte straat, komt hij op ons af gelopen. Ik ren naar hem toe, met tranen in mijn ogen en we omhelzen elkaar. “Een heel bijzonder moment”, zegt Monique. Na een tijdje op straat staan te knuffelen, liepen we naar zijn huis. Ik belde aan en de moeder riep ‘ben jij dat Lukas’. Ik zeg ‘ja!’ De deur ging open en mijn zusje kwam van de trap af. Je snapt wel; dit was ook weer zo’n emotioneel moment.

 

Het is heel raar dat je iemand ziet met dezelfde trekjes, de dezelfde kledingstijl en manier van praten. Het is allemaal heel vertrouwd en de klik was er meteen. We hebben een paar dagen samen opgetrokken en we hebben veel gesprekken gehad, waardoor er veel duidelijk is geworden. En toen kwam het moment dat wij weer naar huis moesten, ik heb toen heel veel gehuild. Dit is net als zo’n verhaal bij Spoorloos op tv. Dat klopt, zegt Lukas. En het is heel stom, ik ben thuis enigst kind en nu heb ik dat gevoel helemaal niet meer. Onze familie is nu heel groot gewonden en Engeland is niet ver. We kunnen nog veel van elkaar genieten en dat zullen we zeker doen.

 

Ik denk dat ik genoeg heb, nu komt het moeilijkste voor mij, er een mooi verhaal van maken. Ik dank jullie voor dit interview en ik ga mijn best doen. Normaal zie je zoiets op tv en nu is het in ons eigen Vinkel.

Ik vond het speciaal om te doen.
Lukas en Monique bedankt.

 

Wendy

Facebook

Deze website wil gebruik maken van cookies.