Wij staan voor Ons Vinkel

Iets aparts - januari 2016

Iets aparts - januari 2016

Ad Leeyen en Pascal van der Lee ... 'Muziek is emotie'


Als ik op ‘n zondag na Kerst niet weet wat ik moet doen, kom ik op zolder wat oude singeltjes tegen. Die kocht ik toen ik nog ‘n ‘jungske’ was. ‘Tarzan Boy’ van Baltimora, Aha met ‘Take on Me’, Duran duran met ‘The Reflex’ en meer van dat spul uit de 80er jaren. ’N stuk of 50/55 denk ik, m’n dochter zegt: “Nou pap, dè zen d’r veul!” “Er zèn mensen in Vinkel, die er nog veul meer hebbe” zeg ik. En zo komt het dat ik denk: “doar zal ik is noar toe goan um te heuren over het hoe en woarum van al die 45 toeren ploatjes”.

 

3 dagen later zit ik met Ad Leeyen en Pascal van der Lee aan tafel, om het er eens over te hebben. Pascal van der Lee is vooral ‘bezeten’ van muziek uit de jaren ‘50 en ‘60 van de vorige eeuw. “Ik ben een echte Rock ‘n Roll man” zegt Pascal. “Muziek uit latere jaren doet me niet zo veel. Ik weet niet hoe dat zo gekomen is, maar het is nu eenmaal zo. De liefde voor muziek begon thuis op zolder, met een zendertje dat ik kreeg van Hans Kerkhof. Het bereik ging van de brug, tot daar waar nu Tonnie van Zoggel woont. Doordat ik van familie en buren een aantal oude singletjes had gekregen kon ik m’n eerste draaiuurtjes maken. Zo kwam ik al snel in contact met Freddy Schel, die me vroeg om hem te assisteren bij zijn drive-in show ‘Twilight’. Zo verdiende ik een leuk centje bij en kon ik plaatjes kopen die ik dan plaatste in m’n jukebox, die ik kocht van m’n eerste verdiende geld. Het is ’n Seeburg d160 uit 1962” vervolgd Pascal, terwijl z’n ogen beginnen te glinsteren. Het is een prachtig ding met allemaal plaatjes uit de jaren ‘50 en ‘60. Hij heeft niet zoveel plaatjes als Ad, hij schat zo rond de 1500 stuks. Langspeelplaten heeft hij ook veel gehad, maar die heeft hij op ’n dag allemaal weggegeven, “die passen nie in unne jukebox hè”, vult Pascal aan.

 

Voor 1 single heeft Pascal hemel en aarde bewogen om hem in zijn bezit te krijgen. Peter Kraus met ‘Sugar Sugar Baby’. Op een beurs kwam hij ‘m dan toch tegen, € 20,= moesten ze voor dat plaatje hebben. “Veel te duur natuurlijk, maar ik moest en zou hem hebben. Gekocht dus! Loop ik nog even verder op diezelfde beurs, kom ik toch dat zelfde plaatje nog een keer tegen!! € 6,= vroegen ze er voor! Ik denk: BARST!! Die koop ik ook, alleen om ‘m niemand anders te gunnen voor die centen.” De eerste singel van Pascal was van Henk Wijngaard, ‘Ik moet nog wat jaren mee’. De Laatste was van Paul Anka samen met Rita Pavone: ‘Kiddy Kiddy Kiss Me’. Jaha”, zegt pascal “je bent verzamelaar, of je bent het niet!”

 

Radio maken is nog altijd z’n grote hobby. “Het begon dus thuis, en later kwam ik bij radio Vladeracken terecht. Die zat toen nog in de Den uit te zenden. Prachtig clubje met allemaal mensen die gek waren van muziek. Tegenwoordig maak ik muziek in Berlicum op Lokaal 7, de lokale zender van de gemeente St-Michielsgestel. ‘Rock ‘n Roll Greatest’ heet ons programma, dat ik samen doe met Geert Ruys. Dinsdagavond van 7 tot 9 uur, alleen maar Rock ‘n Roll!! Ik vraag Pascal wie nu z’n favoriete artiesten zijn. Dat is niet zo moeilijk: Jerry lee Lewis gevolgd door Johnny Cash. “Dè is ook wel ’n apart verhaal hè, dieje Johnny Cash, of nie? Die heeft vanalles mee gemaakt maar weinig goeds. Toch? vraag ik. “Daarom zijn ze ook zo legendarisch”, antwoord Pascal “Mar d’r is er eentje die makte volgens men nog meer mee: Roy Orbison. Die verloor 2 kinderen, doordat ze niet weg konden komen terwijl het huis waarin ze zaten tot de grond toe afbranden. Toen ze de klap nog niet te boven waren, en hij samen met z’n vrouw een ritje op de motor deed, zag hij z’n vrouw voor zijn ogen verongelukken, doordat ze een vrachtwagen te laat zag.”

 

Jerry Lee Lewis is Pascals favoriet. “Zoek je de betekenis van Rock ‘n Roll op in het woordenboek of op wikipedia, dan staat er een foto van hem bij. Dat zegt meer dan genoeg wanne!! The last men standing noemen ze hem. De laatste, van de grote muzikanten der aarde uit zijn tijd. 1 keer ben ik naar ’n concert van hem geweest. Hij speelde als een bezetene, werkte alles in ’n half uurtje af en verdween van het podium. Wij wachten en wachten, maar hij kwam niet terug, hij vond het goed zo! Zo wordt je dus legendarisch!! Maar ik moet nu weg joh. Ik moet goan draaien. Houdoe.


“Goed dan ga ik met jou verder”, zeg ik tegen Ad leeyen. “Ja!!” zegt Ad “woar wilde de’k begin? Veuraon? Nou, het begon eigenlijk toen radio Veronica stopte met de uitzendingen vanaf zee. Kapot waren we ervan. Dat was de zender die muziek draaiden waar de jeugd gek op was. We schrijven 1974, samen met anderen begon ik toen zelf met radio Telstar en dat werd in 1980 radio Santiago. Samen met Hans Kerkhof zonden we op zondagmiddag uit. We kwamen van Tiel tot Liempde en van Eindhoven tot Ravenstein. Verzoekjes vroegen de mensen toen nog per telefoon aan en die ging werkelijk de hele middag! We hebben eens iemand uit laten zoeken hoeveel mensen er luisterden, tussen de 9.000 en 10.000!!”

 

In eerste instantie zonden ze uit bij Sjef v.d. Ven, later gingen ze naar z’n broer Jo. Ook hebben ze bij Tien v. Nistelrooy, op de Brugstraat, gezeten. Daar zijn ze keer gevlucht voor de radio controle dienst (rcd), die ontmantelde piratenzenders. Toen hebben ze de zendmast bij Tien laten staan en gingen draaien bij Marinus d’n boterwerker, die er tegenover woonde. Het duurde niet lang, of ze kwamen weer. Maar ze vonden alleen de zendmast, ze hadden namelijk een kabel onder de weg door geschoten, zodat ze ze aan zagen komen en de apparatuur niet mee konden nemen. “Het ging toch over unnen hoop geld, jonghe!! We wisten dat we een keer tegen de lamp zouden lopen, maar toen het zo ver was, viel het ons koud op het dak. fl 450,= boete, 6 weken voorwaardelijk en een proeftijd van 2 jaar. Dat hield me echter niet tegen, later draaide ik bij de ‘Vrije Radio Brabant’ (VRB) en die ging later weer over in Radio Vladeracken.”


‘Muziek is emotie’ zijn woorden van Ad, en als je het met hem over muziek hebt, kun je ook zien dat het hem echt raakt! Z’n eerste plaat was een lp, Creedence Clearwater Revival ‘Gold 1 en 2’. Zij horen nog altijd bij z’n favorieten, samen met Status Quo en Normaal. De laatst gekochte is Dotan met ‘Home’. “Naar Status Quo ben ik, denk ik, wel 50 keer geweest. De eerste keer was in 1974 in Kerkrade. Toen lag Kerkrade nog aan de andere kant van de wereld, hè! Wij waren nooit verder geweest ès Kaathoven wanne! We wisten niet wat we meemaakte. Iedereen zag er het zelfde uit, allemaal lang haar toentertijd, ’n spijkerjas aan en een pak shag in z’n zakken. En maar met ‘oewe’ kop schudden en luchtgitaar spelen natuurlijk.” Wat er te krijgen is van Status Quo heeft Ad denk ik ook. Ad laat me boeken, platen, elpee’s, t-shirts en petten zien, Ad heeft ’t volgens mij allemaal.


“Ik kan niet zonder muziek”, vervolgd Ad. “Bij elke familie in Vinkel heb ik wel eens op een feestje ‘gedraaid’. Ik had er weekeinde bij dat ik 3 keer draaide. Zo gek is het tegenwoordig niet meer, dè is ook nie erg. Met de jeugd kan ik niet meer mee en dat wil ik ook niet. Laat mij lekker muziek maken die ik leuk vind! En laat de jeugd zijn ding doen!” Ad is momenteel druk met de singletjes middagen in Geffen bij de Gouden Leeuw. Het loopt als een trein, de kroeg zit vol met mensen die jaren ‘60 of ‘70 muziek willen horen, en laat ik die nu héééél veel van hebben! “5 uurtjes achter elkaar draaien is niet niks, ik ben 58 hè. En dan te bedenken dâk hier vruuger kwam es snotneus, bè Pietje Romme. 40 jaar later sta ik er nog en met nog even veel plezier! Wij gingen toen vanuit Vinkel met z’n alle daar naar toe. Dat was toen ‘the place to be’. Broer v.d. Sangen was daar toen disc-jockey, zo heette dat toen nog. Ik vind het mooier als DJ, klinkt zo verwaant. Vende gè nie?

 

Hoeveel single’s Ad precies heeft weet hij niet, hij denkt ongeveer 10.000. “M’n mooiste plaatje vind ik: ‘What Ever You Want’, van Status Quo.” Dan vraagt Ad aan mij: “Wè is jouwe favoriet?” Ik zeg: “Meatloaf met “Paradise by the Dashbordlight”. 5 minuten later brult deze muziek bij huize Leeyen uit de geluidsinstalatie. Een nummer van ruim 7 minuten, ik zeg tegen Ad: “Dè komde nie mer tegen”. “Dè denk ik ook nie”, antwoord hij, “Es ge zo te keer goat, es hij in die clip duu, dan worde nie oud.” Thuis gekomen kijk ik de clip nog eens, hij blijkt nog te leven, en terecht! Als je zo’n muziek maakt, verdien je het om nog lang op deze ‘aardkloot’ te zijn, en zij zeker.


Frank

Facebook

Deze website wil gebruik maken van cookies.