Als ik op ’n zondag, na weer ’n verloren wedstrijd van EVVC 8 over de Lindelaan naar huis fiets, kom ik Vincent en Marga Boeijen tegen, met beide ’n rottweiler aan de hand. Ik zal doar is eens goan heuren, denk ik bij me zelf, vur d’n Echo. Als ik daags erna aanbel, of ze mee willen werken aan dit verhaaltje, zegt Marga: De bel doet ’t niet! Kom maar achterom joh! Dè heur ik gèrre!! Ik word onthaald door de 2 rottweilers. Loop maar gewoon door, ze doen niks. En inderdaad, ze doen inderdaad niks! Ze zien er gevaarlijker uit dan ze in werkelijkheid zijn. Net mensen, denk ik.
Ik begin te vragen over het hoe en waarom ze in Vinkel zijn beland, en wat ze beide bezighoudt. Nou, zegt Vincent, laten we beginnen met het feit dat ik in Oss bij d’n Unox werk. Vroeger werkte je bij de UVG en tegenwoordig werk je ‘officieel’ bij Unilever. Kun je het nog volgen? Echt wel!
Leidinggevend in het produceren van alle soepen die bij Unilever vandaan komen. Met een groep van ongeveer 60 mensen, maken we samen, naar mijn mening, een uitstekend product. Dat het proces tegenwoordig bijna volledig is geautomatiseerd en dat het vele arbeidsplaatsen heeft gekost, is niet anders. Vroeger liep er op de werkvloer ¾ meer personeel rond. Maar als je zelf niet automatiseert en de concurrent wel, pis je op den duur overal langs hè. 25 Jaar werk ik er. Kei mooi werk. Soep is het product, maar eigenlijk werk ik met mensen. Alle neuzen moeten dezelfde kant op staan. We hebben allemaal hetzelfde doel: ’n lekker ‘burt‘ soep maken. De laatste jaren is er veel veranderd! Veiligheid en kwaliteit staan steeds hoger in het vaandel. Je kan het niet hebben dat de mensen de soep om een of andere reden niet meer vertrouwen. Dan sta je er slecht op! Met z’n allen zorgen we er voor, dat er ’n goed product ‘van de band rolt’.
Marga werkt al jaren in de poep en pis business. Het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven is haar werkgebied, Stoma verpleegkundige. Woar moet ik dan oan denke? Vraag ik vrij lomp. Het gehele proces. Vanaf de eerste dag dat de patiënt te horen heeft gekregen, dat hij of zij ’n stoma krijgt. Het is ook niet niks hè! Ik begeleid de patiënt in het leren accepteren van hetgeen ze overkomen is, tot hoe te handelen als je eenmaal zo’n ding hebt. Prachtig werk! Omgaan met mensen. En niet een mens is het zelfde, dat maakt dat ik elke dag graag naar Veldhoven rijd. Ik vraag of dat meestal oudere mensen zijn, met ’n stoma. Nee, zegt Marga. Er lopen ook genoeg jonge mensen met ’n stoma. Tegenwoordig valt dat niet meer zo op als vroeger. Gelukkig, moet ik er dan bij zeggen. Maar plezierig wordt het uiteraard nooit!
Inmiddels hebben de honden mijn aandacht. Sting en Reno. Die slurpen bijna al onze vrije tijd weg zegt Vincent. Maar dat is niet erg, hè! Met beide honden lopen we shows. De hondensport, zoals de meeste mensen die kennen, is niet ons ding. We gaan met ze naar Raamsdonksveer, therapeutisch zwemmen. Dat is voor de spieropbouw. In Berghem naar ’n gehoorzaamheidcursus en in Waspik naar de ringtraining, ‘n speciale training om te leren hoe te staan en lopen op shows. Ik merk dat beide gek zijn op de honden. Als Vincent me vertelt dat hij naar de vader van Reno is geweest, om te kijken waar Reno eventueel op lijkt, denk ik, nou en!! Maar als het me duidelijk wordt, dat Vincent daarvoor naar Servië moest, begrijp ik hoe ver hun liefde voor de beide rottweilers gaat.
Ook zijn ze begaan met een aantal koikarpers die bij hun in ’n vijver rond spartelen. Marga: als je opgefokt bent en je zoekt rust, dan moet je eens ’n poosje naar die vissen kijken! Daar wordt je weer mens van! Zo lekker rustig. Vincent wil er op tropische dagen nog wel eens in springen! Inderdaad, “dat is mooi man, ’n bietje afkoelen tussen de vissen. Of het goed voor ze is, weet ik niet, maar dat het lekker is, weet ik wel!”
Nou wil ik eigenlijk van jullie weten, hoe jullie in Vinkel terecht zijn gekomen! Vincent: Ik ben geboren in Lichtenvoorde. Verhuisd naar Siebengewald, jongen geworden in Eersel, en nadien nog in St. Anthonis gewoond. Toen wij eenmaal samen waren, hebben we in Heesch iets gekocht, en de laatste 15 jaar in Vinkel, dusssss!! Marga is geboren en groot geworden in Eersel. De reden dat Vincent in veel plaatsen heeft gewoond zit ’m in het feit dat z’n vader politieman was. Elke keer als vader ’n andere functie kreeg, hield dat automatisch in dat we dan met het hele gezin moesten verhuizen. Zo ging dat vroeger hè! Schrijf maar op dat ik het in Eersel het best naar m’n zin had Frank! Eersel is een van de 8 zaligheden. Een van de 8 wat?? 8 Zaligheden, dat is een achttal dorpen in de Kempen die eindigen op –sel. Marga schudt alle namen uit de mouw. Eersel, Reusel, Knegsel, Duysel, Hulsel, Netersel, Steensel en Wintelré! Klopt niet, die laatste eindigt niet op –sel zeg ik. Wintelré heette vroeger Wintersel, wijsneus!! Het is echt ’n prachtig gebeid, de Kempen. We hebben bijna al onze familie daar nog wonen en zodoende komen we elke week nog wel eens daar. Leuke terrassen en in de zomer zijn er vele toeristen.
Het werk van Vincent heeft ons deze kant op gebracht. Een paar jaar samen in Heesch gewoond, totdat we in de krant zagen dat er in Vinkel, dit huis te koop kwam. Op de plaats waar toentertijd bakkerij van Lier stond. “Dè weet ik nog wel”, zeg ik. Hier in dit stukje van Vinkel rook het vroeger altijd héééérlijk. De geur van vers gebakken brood. Alweer meer dan 20 jaar geleden denk ik, terwijl er ’n tractor met gierton langs komt. We wonen hier beide uiterst plezierig. Voor het huis lopen de koeien en achter hebben we al die tijd vrij gewoond. Dat ze daar aan het bouwen zijn vinden beide niet erg. Het moet toch vooruit met het dorp hè. En de honden kunnen nog op zoveel plaatsen in de omgeving ‘roussen’. Op de vraag of ze ooit nog terug keren naar de Kempen zeggen ze: Daar hebben we nog niet over nagedacht. Zolang ik in Oss m’n boterham verdien, blijven we hier zitten, denk ik. We gaan in ieder geval niet naar ’n stad en buiten Brabant is geen optie.
Eenmaal onderweg naar huis om dit geschrevene in elkaar te ‘flansen’, denk ik nog eens aan die 8 zaligheden. 1 Dorp ken ik nog van lang geleden: Reusel. Wè hen we doar veul schik gehad!! Rasti Rostelli, meiden uit Roelofarendsveen, discotheek El Sombrero, mè ’n man of 12/13 op wereldreis. Dachten we. Ik zal thuis eens op de computer kijken. Heeft vast niemand in de gaten. Of toch wel?
Frank