Roel van den Berg in Nieuw Zeeland
Roel van den Berg is mijn naam, 28 jaar jong, groot geworden aan de Weerscheut in Vinkel.
(Lock)down under in Nieuw-Zeeland.
“Hier kunnen ze niet komen. We zitten op een eiland ver weg van de rest van de wereld, en dus geografisch goed geïsoleerd.” hoor ik de mensen op straat nog zeggen. Op dat moment zitten we in de laatste week van februari en ziet het in de stad Queenstown nog zwart van de mensen. Een stad met zo’n 15.000 inwoners, en waar jaarlijks meer dan 3 miljoen toeristen langs komen. Ik ben er zelf ook nog nuchter onder. “Het is gewoon maar een griepje en de wereld maakt er een gekte van.” Dan nog geen maand later gaat Nieuw-Zeeland in complete lockdown. Een rigoureuze maatregel en zeker zo logisch als je weet hoe dit land leeft van het toerisme en het gevaar wat dat in deze tijd met zich mee brengt.
Nieuw-Zeeland, een land aan de andere kant van de wereld waar 8 keer zoveel schapen als mensen leven. De auto’s rijden aan de linkerkant van de weg en de rugbysport heeft er meer betekenis en beleving dan enige andere sport op de rest van de wereld. ‘s Werelds mooiste wegen zijn hier te vinden, met ieder uur een compleet ander en indrukwekkend landschap. Waar, tussen de ritten door, in je auto slapen legaal is en waar hitchhikers (lifters) maar al te graag opgepikt worden omdat “alleen rijden ook maar zo zonde is”. Een land met haar zogeheten Great Walks voor de mooiste meerdaagse wandelroutes en Dark Sky Reserves om de adembenemende sterrenhemel te kunnen bewonderen. Een Kiwi is hier niet alleen de naam van de inheemse vogel, maar ook de bijnaam van de mensen die hier wonen; de Maori en de later erbij gekomen Europeanen. Het is prachtig, bijzonder en onbeschrijflelijk.
En van al dat moois had ik weinig weet toen ik het vliegtuig instapte. Sterker nog, ik wist eigenlijk alleen van de prachtige wegen en landschappen. Dat was genoeg, samen met de droom om op eigen poten te staan, alleen met mezelf op pad en niemand om me heen die iets van me verwacht of vindt. Hoe lang het avontuur zou duren was onbekend. Het enige wat ik had op dat moment was mijn familie, vrienden en geen idee wat ik voor werk zou willen gaan doen wanneer ik terug zou komen in Nederland. Of überhaubt geen idee wat ik zou willen als ik terug zou komen. Zou het dan wel de beste keuze zijn om te gaan? Het was spannend en het was kantje boord óf ik het vliegtuig wel zou pakken. Ik was alles behalve rustig. Nu, 7 maanden later weet ik precies net zoveel als toen ik vertrok, maar ik voel me anders.
De eerste 4 maanden van mijn tijd in Nieuw-Zeeland kon ik nog niet stil zitten, en heb onwijs veel onvergetelijke dingen gedaan en gezien. Motorrijden, surfen, hitchhiken, trampen, canyoning, bungyjumpen, werken, vrijwilligerswerk, raften, hot springs, vulkanen beklommen, kamperen in m’n eigen omgebouwde auto, festivals, snorkelen, kayakken, kamperen, leven in hostels, mensen ontmoet, stargazen, verhalen gedeeld, verdwaald, de toerist uitgehangen, dagenlang in de wildernis rondgelopen zonder enig contact met de buitenwereld. Dit land heeft werkelijk alles, en hier kan alles. 4 maanden lang reis ik, leef ik uit m’n backpack, zoek ik uit waar ik ‘s avonds eet en slaap. Geloof het of niet, reizen kan ook vermoeiend zijn. Altijd was ik met m’n hoofd al bij het volgende, of liever nog, een paar weken of maanden vooruit kijkend. Medereizigers vragen me regelmatig hoe ik dat zo lang vol heb kunnen houden. Ik was gedreven om het maximale eruit te halen, hopend op beter. “Als ik eenmaal daar ben kan ik het rustiger aan gaan doen.” En dan weer opnieuw zoveel mogelijk willen doen en zien. Dat is me gelukt. En ik voelde me nog precies hetzelfde als toen ik vertrok.
Tussen al die nieuwe gezichten door die ik ontmoet, kom ik ook oude bekende tegen. De eerste was een internationale student op mijn middelbare school; Jake. Bijzonder hoe dat via social media het contact is blijven bestaan en hij zodoende wist dat ik in Auckland, zijn woonplaats, met het vliegtuig zou landen. Even later, toen ik de oversteek naar het zuidereiland maakte, ben ik warm onthaald door familie van Lamoen. Inderdaad; oud Vinkelse! En het werd gevierd zoals echte Kiwi’s dat hier doen met een barbeque, weer of geen weer. Ze vertelden me over hoe dat zij ooit eens, wat begon als vakantie in Nederland, in Vinkel terecht kwamen. 10 jaar hebben ze er met veel plezier gewoond en zijn ze uiteindelijk alsnog weer terug gegaan naar Nieuw-Zeeland. Terwijl wij aan de koffie zitten bij hun thuis in Nelson zijn op dat moment Mauri, Simone en Loes ook in Nieuw-Zeeland rond aan het reizen. En toevallig of niet, even later waren we op dezelfde tijd in Christchurch. Dit Vinkelse onderonsje aan de andere kant van de wereld konden we natuurlijk niet voorbij laten gaan. It’s a small world!
Eind januari en flink wat kilometers verder stagneer ik in Queenstown. Daar blijf ik 2 maanden plakken en ga ik aan de slag als ober in een restaurant. Niet iedere backpacker heeft de middelen om een jaar te reizen zonder te werken en Nieuw-Zeeland maakt daar graag gebruik van. Het is hier gebruikelijk om voor een paar weken te werken voor een paar dollars en/of accomodatie. En hoe anders is de ervaring van het reizen wanneer je langere tijd op één plek blijft! Maar dan, ondanks deze fijne routine, diepere relaties en het gevoel van thuis zijn wil ik weer verder reizen. “Langer blijven voelt als stilstaan, er is nog zoveel meer te doen en te zien en zo weinig tijd.”
23 maart 2020, m’n autoradio vertelt me dat het complete land over 3 dagen in lockdown level 4 gaat, voor minstens 4 weken. Dat betekent dat alleen de noodzakelijke faciliteiten open blijven, zoals supermarkten en benzinestations. Het is menens en het land loopt leeg. Wat te doen, naar huis of blijven? Snel kiezen, heel snel. Ik wil gezelligheid, mensen en de mogelijkheid om naar buiten te gaan en te genieten van Nieuw-Zeeland’s landschap en neem de gok voor een onderkomen in een hostel in Wanaka. Nu, 4 weken later, ben ik hier nog steeds, of ik dat wilde of niet, ik ben verplicht om ‘niets te doen’ en geen mogelijkheid om vooruit te kijken omdat niemand weet hoe lang het gaat duren. Ik ben verplicht om nu hier te zijn, samen met zo´n 25 andere backpackers van over de hele wereld en ieder hun eigen verhaal, en het is fantastisch. Geforceerd bij de dag leven. Niet na hoeven denken over morgen, volgende week, volgende maand of daarna. We zien wel. Rust, dankbaar en veilig. Dankbaar voor waar ik nu ben, en waar ik vandaan kom. Op dit moment is Nieuw-Zeeland ook één van de meest veilige landen, dus zeker geen haast om terug te vliegen. Geluk is niet te vinden in de toekomst, het is op de plek waar ik nu ben.
Wil je meer van mijn reis zien of wil je mijn nieuwe avonturen volgen? Neem een kijkje op www.polarsteps.com/RoelvandenBerg3
Roel van den Berg