Wie wont doar eigenluk? - december 2020

Op ’n regenachtige maandagavond na Sinterklaas heb ik, om dit verhaaltje in elkaar te kunnen frutsen, een afspraak met Hennie en Janny Hol. Beide wonen sinds 1999 in ons dorp. Maar om precies te zijn moet ik eigenlijk vermelden dat ze in 1985 op Vinkeloord zijn komen wonen, daarna (in 1999 dus) in de Groeiring zijn gaan wonen en vanaf 2009, toen er 2 kleinkinderen in het spel kwamen, wonen Hennie en Janny op Wilgenstraat 2.

Jannie begint gelijk te vertellen over de leuke tijd die ze samen hadden op Vinkeloord. Hennie deed daar allerhande klusjes. Bij mensen die, als het seizoen voorbij was, weer naar huis gingen. Als het begon te vriezen het water afsluiten, links of rechts wat schilderen bij de een of de ander, de regenafvoeren bladvrij houden en meer van dat soort dingen. Op den duur zegt Hennie laat hem eens beginnen, want om 20.30 komt Voetbal Inside hè. Dan moet die gozer klaar zijn. Dan aan de gang!

Hennie is 82 jaar geleden geboren in Gouda en Janny 20 jaar later in Bodegraven. Hennie is graag aan het woord en ik laat ‘m dus maar praten en zie wel waar het schip stranden gaat. Als jochie ben ik gaan werken als plateelbakker. Nooit van gehoord! In Gouda waren in mijn jeugd 184 plateelbakkerijen (red. daar werd aardewerk gemaakt). Het was daar toentertijd een van de belangrijkste bedrijfstakken en zorgde zodoende voor veel werkgelegenheid. Ook ik kwam daar te werken. Ik deed er alles behalve het beschilderen van het aardewerk. Vanaf 1975 ben ik in de wegenbouw terecht gekomen. Ik wist het verschil niet tussen een schop en ’n bezem toen ik daar begon als opperman. Maar door goed te kijken en luisteren werd ik na een aantal jaren uitvoerder bij Versluys in Bodegraven. 30 jaar geleden begaf m’n rug het en zodoende werd ik geheel afgekeurd.

Ik kwam veel in Bodegraven. Ik hield van voetbal en zo werd ik trainer van het 1ste dames elftal bij de plaatselijke voetbalclub V.V.B. En inderdaad, Janny speelde in dat elftal. Janny was een getalenteerd speelster en schopte het zelfs tot het Nederlands elftal. Maar onze relatie stond een definitieve selectie in de weg. Verwonderd kijk ik Janny aan en die vervolgt met het volgende: Ik was 16 of 17 jaar oud. Had een relatie met een gescheiden man die 4 kinderen had. En die was ook nog eens 20 jaar ouder dan ik. Het is dan 1973. Mijn ouders waren niet gelukkig met de keuze die ik toen maakte. En ik ging uit huis! Ik had zodoende geen vaste woon- of verblijfplaats en K.N.V.B trok zodoende de uitnodiging in om eens bij het Nederlands dameselftal te komen voetballen. Allemaal voor hem daar hè! Hennie krijgt ’n kleurtje. Maar de relatie met m’n ouders is later, godzijdank, weer helemaal hersteld. Samen hebben we een zoon gekregen, Hennie jr. Ook hij kon bovengemiddeld voetballen en heeft in de top van het amateurvoetbal gespeeld. Blessures die een voetballer kan krijgen, heeft hij allemaal gehad. Kruisbanden, enkelbanden, achillespezen, knie, ga maar door, Hennie jr. heeft het gehad. Jammer. Hij speelde verdorie samen met Lurling, Lucius en van Nistelrooij bij FC Den Bosch. Overal reden we met hem mee naartoe. We houden nog steeds van het spelletje maar zien het voortaan op tv. We zien bijna alles. Feyenoord is dan ook onze club. Jaren een seizoenkaart gehad en vele leuke wedstrijden gezien. Ik verraad mijn voorkeur door te zeggen: Maar meer slechte dènk of nie! Beide verdedigen ze hun clubkeuze.

Ik besluit er niks meer over te vragen en wil weten wat ze beiden doen nu ze niet meer hoeven te werken. Ik ga maandagavond en donderdagmiddag nog graag ’n partijtje tennissen en ik biljart graag. Twee keer in de week in ’t Zijl en tussendoor nog ’n keer in de Groeiring. Janny doet nu even niet veel. Ik ben 4 weken geleden geopereerd aan m’n rechterknie. De helft van die knie is vervangen en zodoende lig ik veel met dat been omhoog. Maar de genezing gaat voorspoedig. Ik kan de hondjes alweer uitlaten en de pijn is helemaal verdwenen. Ik hoop in juni of juli weer te kunnen tennissen. We komen tot die tijd onze tijd wel door joh. We kennen inmiddels zoveel mensen hier joh! We hebben altijd midden in het verenigingsleven gestaan hiero. Ik heb jaren de onderhoudscommissie op de tennisclub geleid, zegt Hennie en Jannie is leidster op de voetbalclub geweest ten tijde dat onze zoon hier nog voetbalde. Ik stond een aantal weken geleden met de hondjes in het speeltuintje hier op de hoek daar. Ook stond er een jong gezin dat pas een aantal weken bij ons in de wijk woont. Zij vroeg mij hoe ik het hier vond. Ik heb haar geantwoord door te zeggen dat, als je jezelf aansluit bij een of andere vereniging je dan altijd je weg wel vindt hier. Wij hebben in ieder geval geen aanpassingsproblemen gekend. Maar als je 35 jaar hier woont, dan bende eigenlijk vòrt gewoon unne Vinkelse hè. Al zal jullie Rotterdamse tongval jullie afkomst blijven verraden. Schrijf maar op dat ik er trots op ben. Zo is het! zegt Janny.

Dan valt m’n oog op ’n foto waarvan ik niet weet wat het is. Dat is paling zegt Hennie. Die ben ik daar aan het roken. Dat heb ik lang gedaan. Dat vond ik echt zo geweldig om te doen. Vroeger geleerd van ’n stroper uit Nieuwkoop. Samen visnetten uitzetten en op allerlei andere manieren proberen aan vis of wild te komen. In en rondom de Nieuwkoopse plassen. En het roken van die paling maakte alles dan compleet jochie. Kijk hier eens wat ’n joekel! Op ’n andere foto staat Hennie inderdaad met ’n paling, niet normaal zo groot. Maar de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat zoeen eigenlijk helemaal niet zo lekker is. De lekkerste zijn die met de omvang van je duim. Ook hierbij gaat het niet om de lengte, maar om de dikte. Een vette knipoog volgt.

Het ideale moment om een eind aan dit stukske te maken, denk ik. Nog even ’n foto maken dan ben ik weg. Telefoon waarmee ik die foto zou moeten maken vergeten. TJUU! Dan maar met de telefoon van Janny. App de foto maar naar mij, zeg ik met de jas al in m’n hand. Dan komt het goed. Bedankt hè. Houwdoe. Dag hoor! roepen ze me met plat Rotterdams accent na.

Frank