Wij staan voor Ons Vinkel

Wie wont doar eigenluk? - januari 2017

Wie wont doar eigenluk? - januari 2017

Rijshoeve 1


Als ik op ’n zaterdag in januari een afspraak heb staan met Alexander en Ralf Vromans, ligt het hele dorp onder ’n laagje sneeuw. Heel leuk, maar niet als je op pad moet. Omdat het me te link is om met de auto te gaan, besluit ik om op de fiets te springen en zo naar de Rijshoeve te gaan. Als ik m’n ene been op ’n trapper heb staan en m’n andere been over het zadel wil gooien, klets ik met m’n hele hebbe en houwe op de stoep! Pap! Opletten hè, het kan spekglad zijn! Zegt onze oudste dochter en lacht weer naar binnen.


Niet een klein beetje boos, besluit ik om toch maar te voet naar de Rijshoeve te gaan. Als ik aan kom geglibberd, maakt Alexander de deur open en schudt me de hand. Ralf is in de weer met het koffiezetapparaat. Ook Ralf heet me welkom door me de hand te schudden. Koffie? Lekker zeg ik, het heeft al wat voeten in de aarde gehad om hier te komen. Beide zijn niet op de hoogte van m’n glijpartij en kijken elkaar dan ook vragend aan. Ik besluit het zo te laten en er geen woorden aan vuil te maken. Ik vraag Ralf, wat hun ertoe bracht om in ons dorp te komen wonen. We waren op zoek naar een huis in de omgeving van ’s-Hertogenbosch. We hadden eigenlijk onze zinnen gezet op Sint-Michielsgestel. Omdat we daar beide tennisten en we aldaar een aardige kennissenkring hadden/hebben opgebouwd, zochten we daar naar ’n geschikte woning. Die bleek daar niet te staan. Verder hebben we gekeken in Den Dungen, Vught, Gemonde en zelfs Babyloniënbroek, maar de laatste viel eigenlijk onmiddellijk af. Op zondag, daar naar een huis komen kijken, en dan ook nog 2 mannen, nee daar is het in Babyloniënbroek nog te vroeg voor. De kerk, snap je?

Maar goed, ook die andere plaatsen vielen op den duur af. Tot iemand uit onze kennissenkring ons attent maakte op dit huis. In Vinkel! Nooit van gehoord, terwijl ik elke dag over de snelweg van ’s-Hertogenbosch naar Boxmeer reed. Nuland kende ik van het vd Valk hotel en Geffen van Effe Noar Geffe. Maar Vinkel heb ik daadwerkelijk nooit zien staan op dat bord, bij de afslag van de snelweg A59. We zijn eerst een beetje rond het huis geneusd, naar binnen gekeken, door de spijlen van de poort in de tuin gekeken en wat indrukken opgedaan van het dorp. Alle twee gaf dit ons een positief gevoel. Enkele dagen later zijn we gaan eten bij Den Driehoek. We hebben alle vragen, die we hadden, afgevuurd op de serveerster aldaar. De meest gekke vragen: Hebben jullie in Vinkel riolering? Internet? Hangjongeren? Zonder dat ze het zelf wist, hielp zij ons mede beslissen dit huis te kopen.

 

Prachtig huis en zo sfeervol ingericht, zeg ik met ’n vuurrood gezicht. Dat is te danken aan onze gezamenlijke hobby. Kunst. Dat kun je inderdaad zien. Als ik vraag of er domme vragen bestaan en ze beide zeggen: Nee, domme antwoorden wel, vraag ik: wat is kunst? Dat is voor iedereen anders zegt Alexander, kunst is een gevoel. Het moet je raken. Neem nou bij voorbeeld dat schilderijtje daar, uit 1930. Ik heb daar de originele lijst van laten vervangen en er een veel ruimere lijst voor terug aan laten brengen. Maar is dat geen ‘verkrachting’ van het geheel, zeg ik onbehouwen. Je slaat de spijker op z’n kop Frank! Dat is nu precies wat kunst interessant maakt. De ene vindt het leuk, terwijl de andere het spuuglelijk vindt. Ik Vind het schilderij zo beter tot z’n recht komen. Dussss! Regelmatig bezoeken we beurzen waar kunst geveild word. Meestal vinden wij het in werkelijkheid tegenvallen wat er ligt. Op marktplaats of veilingsites ziet het er vaak leuker uit. Meestal keren we dan ook met lege handen naar huis.

 

M’n oog valt op ’n fles wijn die op de aanrecht staat. Kerstpakket gehad, vraag ik. Wijn is mijn hobby, zegt Ralf. Drink je wel eens wijn? Af en toe een flesje, bij Henry Hubers uit de winkel, maar meer niet. Ook daar kan je gewoon een lekker flesje wijn halen hoor. De prijs bepaalt niet de kwaliteit. Zo had ik eens een fles uit 1970, wat het crème de la crème moest zijn. Op de avond voor onze bruiloft, zouden we hem ontkurken. Vol verwachting, het diner aangepast aan de wijn, moest dit onze avond worden. Blijkt bij de eerste slok de gehele fles wijn ‘doodgeslagen’ te zijn. Er zat totaal geen smaak meer aan. Waarschijnlijk is de kurk in verloop van tijd poreus geworden en is er lucht in de fles gekomen. Als wijnliefhebber heb je dan een kloteavond. En dan druk ik me hééél bescheiden uit, besluit Ralf. Ik begrijp dat jullie getrouwd zijn? Yep! Op kasteel Heeswijk zijn we getrouwd. Met alle toeters en bellen, die daar bij horen vanzelfsprekend. Gelukkig kan ’n stel zoals wij, sinds 1996 in bijna elke gemeente in Nederland trouwen. Alhoewel het in Babyloniënbroek en omgeving lastig wordt! Maar daar hebben we het zojuist al over gehad.

 

Jullie hebben dus, alvorens je naar Vinkel kwam, ook in ‘s- Hertogenbosch gewoond? Op het muntelbolwerk. Geweldig gewoond zegt Ralf. Tussen echte Bosschenaren woonden we daar. Op ’n zomerdag, kratje bij de voordeur, je kent het wel. Ik heb er 15 jaar gewoond. Toen Alexander vanuit z’n appartement in Den Haag, bij mij kwam wonen, hebben we op den duur besloten om naar iets anders uit te kijken. Het appartement werd te klein om onze aangekochte kunst in huis te kunnen plaatsen. Kunst opslaan in een garagebox! Daar is het niet voor bedoeld, lijkt mij. Nu de wijk stilletjes aan geheel gerenoveerd wordt, komen er veel jonge mensen met een behoorlijk inkomen te wonen. Het is er voor de oude bewoners gewoonweg te duur geworden. Ik reed dus elke dag vanaf ’s-Hertogenbosch naar Boxmeer. Ik werk daar in het Maasziekenhuis, alwaar ik cardioloog ben. Alexander die een tijdje een zelfstandig adviesbureau heeft gehad, werkt op dit moment als fiscalist bij ’n belastingadvies- en accountantskantoor.

 

 

Op de vraag waar beide opgegroeid zijn antwoord Alexander: in Wassenaar en Ralf in Berkel-Enschot. Het feit dat we beide in ’n dorp groot zijn geworden, heeft er toe bijgedragen dat we samen ook in ’n dorp wilden wonen. Nu we anderhalf jaar hier wonen, kan ik zeggen dat we er goed aan gedaan hebben. Het contact in de buurt is goed, Alexander zit in middels in de dorpsraad en beide voelen zich op ’t gemak hier. Alsof we op vakantie zijn! Eerst ’n balkonnetje in ’s-Hertogenbosch en nu een geheel zelf ingerichte tuin met zwembad. Dat wil ik al van kinds af aan, zegt Ralf. Dat was dan ook het eerste wat ik tegen Alexander zei, toen we door het hek de tuin stonden te bespieden. Er past makkelijk ’n zwembad in! Afgelopen zomer hebben we er dus veelvuldig gebruik van kunnen maken. In de zomer gingen we eerst veel naar zonnigere oorden, maar nu we zelf ’n zwembad hebben en we hebben middels ons huis, alle faciliteiten voor handen, dan ben je toch gek als je het ver van huis gaat zoeken. Dat wil niet zeggen dat we nooit meer gaan hè! Ontkracht Ralf het bovenstaande enigszins. Wat ik ook leuk vond toen we hier net woonden, was dat er vanuit de buurt een bord in de tuin werd geplaatst. Komt er iemand aan de bel die je zegt: “Ik heb ’n bord bè oe in de tuin geslagen van de buurtvereniging” Toch leuk dat ze zo toenadering zoeken? We grijpen dat dan ook met beide handen aan. Vanzelfsprekend hebben we ’n housewarming gehouden. Ideaal om kennis te maken met iedereen.Wat vinden jullie van onze kennismaking? Hartstikke gezellig joh! Ik denk dat ik het er daarom ook maar bij laat. Ik ga proberen er iets van te maken, mocht het nodig zijn dan kom ik nog wel een keer aan. Je bent welkom zegt Alexander.

 

Inmiddels is het buiten nog eens zo glad geworden en ijzelt het. Thuis aangekomen is m’n oudste dochter d’r autootje ijsvrij aan het maken. Pap wil je me even helpen met de ramen ijsvrij maken? Ik moet over 3 kwartier in Rosmalen zijn. Dan had je er eerder aan moeten beginnen. Jammer dat er geen trappers aan zitten, denk ik. Misschien niet netjes van me, maar stiekem glimlach ik naar binnen.
Frank

Facebook

Deze website wil gebruik maken van cookies.