Wij staan voor Ons Vinkel

Wie wont doar eigenluk? - maart 2018

Wie wont doar eigenluk? - maart 2018

Nieuwekampen 19


Gewapend met ’n pen die vlekt, ’n oud fototoestel en een schrift waar onze zoon zijn Nederlands op school in maakt, kom ik deze keer aan op Nieuwekampen 19. Daar wonen sinds oktober 2015 Azzab Ali en Ineke Moret. Sinds 7 weken woont ook hun dochter Dina op het bovengenoemde adres.

 

Als ik binnen kom staat er ’n babyfoon op tafel die wat brabbelende geluidjes uitspuwt. Het kan zijn dat ik zo meteen moet gaan voeden, hoor je wel, zegt Ineke. Geen probleem zeg ik. Ik weet wat het is kleine kinderen. Mooie tijd zeg ik, maar ik vind het niet erg dat dat alles bij ons weer achter de rug is. Dat laatste zeg ik dan weer niet. We zullen wel zien hoe Dina het doet!

 

Na nog wat gekletst te hebben over van alles en nog wat, vraag ik Azzab waar hij geboren is. In El-Baierat. Dat ligt aan de westzijde van Luxor. De Nijl scheidt Luxor van mijn geboorteplaats. Nie bè de deur! Inderdaad niet, zegt Azzab . Hij verstaat me zelfs als ik Vinkels proat, denk ik. Het is knap als je, na 7 jaar in Nederland, de taal zo spreekt complimenteer ik hem. Maar dus in de buurt van Luxor geboren. Ik kom uit een gezin van 12 kinderen. 9 broers en 3 zussen. Ik zelf ben de 9e in de rij. Thuis hadden we het goed. Thuis werkten we op allerlei manieren met de vele toeristen die er naar Luxor komen. Hierdoor hadden wij, met ons grote gezin, een goede inkomstenbron. Tot dat de Arabische lente uitbrak. Deze revolutie zaaide in geheel Noord Afrika dood en verderf. De mensen daar dachten dat er opeens van alles mocht was en dat alles geoorloofd was. Vrijheid! Maar die vrijheid werd door velen verkeerd geïnterpreteerd. Iedereen deed maar wat. Men wist niet dat er aan vrijheid ook regels gebonden waren. Egypte moest, en moet er nú nog aan wennen.

 

Toen in 2012, Mohamed Morsi de nieuwe president van Egypte werd, werd het er voor ons niet beter op. Het land werd in tweeën gespleten. Je was voor of tegen Morsi. Het land werd onstabiel en de toeristen zijn de eersten die dan afhaken. En juist aan die toeristen verdienden wij onze boterham. Ikzelf was daar duikinstructeur. Misschien wel het mooiste baantje wat er is. Elke dag met ’n groep van ’n man of tien onder water om de schoonheid van de Rode Zee te ervaren. Ook gidste ik toeristen naar bezienswaardigheden, die er in Egypte zoveel zijn. Zelfs naar Cairo, wat 500 kilometer noordelijk ligt. ’s Morgens om 3 uur weg met ’n busje toeristen, om ‘s avonds rond middernacht terug te keren. De wegen zijn daar niet zoals hier, je was geradbraakt als je ’s avonds terug kwam. Maar toen Morsi aan de macht kwam gleed het land in een rap tempo naar de afgrond. Na vele demonstaties en nog meer onschuldige doden werd Morsi afgezet en kwam er een nieuwe regering die geleid werd door het in Egypte altijd invloedrijke leger. Dat is beter voor Egypte. Niet iedereen kan daar met vrijheid om gaan. Maar ik heb goede hoop, nu het beter gaat met Egypte. Het is een proces van jaren, snap je?

 

 

Zullen we het is over iets luchtigers gaan hebben Azzab? Anders wordt het zo’n zwaar verhaal. Lijkt me een goed idee zegt Ineke, die inmiddels de koffie op tafel zet en aan de babyfoon frunnikt om te kijken of hij het nog wel doet. Weer denk ik aan die tijd dat zo’n ding het belangrijkste in ons huis was. Hoor je iets, is het niet goed, hoor je niks, is het ding kapot!! Azzab gaat even kijken en Ineke vervolgt door te zeggen dat ze elkaar dus ontmoet hebben op een duikles waar Azzab de instructeur was. Ik woonde in die tijd op de Grote Wielen in Rosmalen. Wat me daar bracht? Ik heb bedrijfskunde gestudeerd in ’s-Hertogenbosch. Prettig wonen op de Wielen hoor, maar ik had 2 paarden, die ik in een stalling had staan en ik wou de paarden graag is aan huis hebben. Toen Azzab in 2011 bij mij op de Grote Wielen kwam wonen werd het huis te klein voor ons tweeën. Daar waar Azzab ‘n webwinkel was begonnen in handgemaakte Egyptische lampen en die steeds lekkerder liep, kwamen we dus in Vinkel te wonen. Ikzelf heb ’n baan bij KPN in Houten. Nou heeft Ineke me verteld wat ze allemaal deed, ik heb het opgeschreven, maar ik kan m’n eigen handschrift op dit punt niet meer lezen. Ik weet nog dat ze veel vergaderde en veel bij grote internationale firma’s was om KPN aan te prijzen. Ook schiet me te binnen dat ze uiterst tevreden was bij haar baas.

 

Wat ik wel kan lezen is dat wat Azzab’s eerste gedachten waren toen hij in Nederland was. Wat is hier alles groen, en wat is het hier schoon! Daar wordt, alles wat niet meer gebruikt wordt, weg gesodemieterd. Gewoon langs de staat, of daar waar het hun op dat moment het beste uitkomt. Opeens dreigt de babyfoon in 2 delen te splijten als Dina het op een huilen heeft gezet. Nu is het echt tijd om te voeden, excuseert Ineke zich. Terwijl Ineke op weg is naar hun dochter neemt Azzab me mee naar de showroom waar hij ’n flink aantal Arabische hanglampen, tafellampen, waterpijpen, kussens en meer van dat spul uitgestald heeft. Hij geeft me ’n visitekaartje waar z’n internetpagina op vermeld staat: Arabwinkel.nl. Als we uitgebuurd zijn krijg ik nog een Arabische kaarsenhouder in m’n handen geduwd. Alsjeblieft zegt hij. Voor je vrouw. Dè hoeft nie! zeg ik. Nie lullen Frank! Meenemen. Die is al aardig ingeburgerd denk ik.

 

Eenmaal thuis wil ik die kaarsenhouder uit ‘munne’ jas vatte. Nie dus! Vergeten. Op het aanrecht laten staan. Hoe lomp kun je zijn! Als ik de hand, die uit m’n binnenzak komt eens aankijk, blijkt die ook nog helemaal onder de inkt te zitten. Heeft die kolere pen ook nog liggen lekken in m’n binnenzak. Ik vat die pen in m’n inmiddels blauwe hand, en gooi ‘m ‘zowijt’ weg als ik kan. Weg ermee! Terug naar binnenlopend denk ik: Als men in Egypte iets weg kan gooien waar en wanneer men wil, maakt een zo’n todpen toch niet het verschil!

 

Facebook

Deze website wil gebruik maken van cookies.