Wie wont doar eigenluk? - november 2017

Dit verhaal begint in de kroeg. Waar aan de bar wordt gesproken over dè planken huis met dat zeil over de nok. Ik denk planken huis mè ’n zeil over de nok! Nieuwgierig (lees belangstellend) als ik ben, denk ik bij mezelf: weer ’n adres voor deze, niets omvattende rubriek.

Zo zit ik deze keer aan tafel bij Twan en Femke Engels. Ze wonen beide sinds vorig jaar september bij ons in Vinkel. Op het Buske 31. (Vinkelse Slagen) Beide hebben ze het levenslicht in Limburg gezien. Femke in Venlo en Twan in een klein dorp nabij Roermond met maar 650 zielen. Hoe heette dat dorp dan Frank? Zul je je nu afvragen. Ik weet het niet. Ik ben het gewoon vergeten te vragen. Twan kwam als 18 jarige in Brabant terecht, waar hij in Eindhoven studeerde. Eindhoven beviel hem goed. Maar ook Tilburg, waar hij verder studeerde en wel eens kwam met wat medestudenten, vond hij gezellig. De Brabantse gemoedelijkheid noemen ze dat. Ik heb die daar voor het eerst ervaren en ben er ook aan verlekkerd geraakt. Toen ik Femke tegen kwam en het na bepaalde tijd leek te lukken met ons twee, besloten we in Brabant samen gaan te wonen.

Ik werk bij Vodafone in Amsterdam en Maastricht. Dan is Rosmalen de perfecte plaats om te wonen hè! Ik ben daar de eindverantwoordelijke op de interne informatievoorziening. Pardon zeg ik, doar snap ik dus hèlemoal niks van! Schrijf maar op, dat alles wat er op die twee locaties gebeurt, niet de deur uit gaat alvorens ik er de goedkeuring over gegeven heb. En jij Femke? Wat doe jij om ’n boterham te kunnen verdienen? Ik hoop op ’n simpel antwoord, maar dan komt Femke met het volgende: project controller. Weer weet ik niet wat het inhoudt, en zo komt langzaam bovendrijven dat 6 jaar Mariaschool toch echt te weinig is geweest. Na uitleg kom ik tot ontdekking dat Femke grote projecten begeleidt en zij die financieel scherp in de gaten houdt, zodat ze binnen een bepaald budget blijven. Op dit moment werk ik op de universiteit in Tilburg. Maar ik heb ook bij v Wanrooij in Geffen en bij Heijmans in Rosmalen gewerkt. Zoals Twan zojuist al zei: We hebben nadat we in Limburg samen woonden, een huis gekocht op ‘De Overlaat’ in Rosmalen. 5 jaar hebben we daar met bijzonder veel plezier gewoond. Rosmalen is een schitterende plek om te wonen zegt Twan. Alles is er voor handen. Maar op den duur wil je iets anders hè! We waren eigenlijk van plan ergens ’n oude schuur of langgevelboerderij te kopen en die dan zo te verbouwen dat het geheel naar onze wens was. Maar onze wens houdt in dat het huis energiezuinig moest zijn. Maar om van ’n oud barrel iets energiezuinigs te maken, dat valt niet mee. Zo besloten we dus om dan zelf maar iets te bouwen. En zeg nou zelf Frank, als je voor ons huis staat lijkt het toch wel ’n beetje op ‘schuur? Echt wel. Maar dan wel een zeg ik die tot in perfectie is afgewerkt.

Het ziet er allemaal mooi uit zeg ik, terwijl ik door de glazen nok naar de volle maan kijk. Dat glas is nog een probleempje, het lekt! Dè lekt toch zeker mar? (Beide begrijpen het niet, of vinden het een slechte grap, maar ze reageren in ieder geval niet.) Maar we zijn nu zover dat we weten waar het vandaan komt. Het grootste leed is dus geleden. Als we naar boven lopen ruik ik iets, wat ik niet thuis kan brengen. Dat is de muur langs de trap die je ruikt. Onze kruidenmuur! De muur is met leem besmeerd en daar doorheen is dille gestrooid. En dat ruik je dus. Dit huis is er in heel Nederland nergens te vinden. Omdat we het zelf hebben ontworpen. En op ’n enkele kleine frustraties na, zijn we er helemaal mee in onze sas.

Nu het huis gestalte krijgt beginnen we stilletjes aan weer tijd te krijgen voor onze hobby’s. Femke is verrukt van alles wat met interieur van doen heeft. Ik wil altijd iets wat je nergens kan kopen. Dan móét je het wel zelf maken hè. Dat is niet altijd makkelijk, maar als je geduld hebt en niet alles in 1 keer af wilt hebben komt ook dat goed. Twan is auto gek. Zelf rijd ik nu ’n Z4 van BMW. Maar ik heb hiervoor misschien wel 15 andere gehad. Het begon met ’n VW golf uit 1983. Helemaal stapel was ik op die auto’s. Samen met een aantal mensen uit m’n omgeving kochten we er dan ergens eentje, knapten die dan op en verkochten die dan weer. Nooit niet één euro aan verdiend. Maar de liefde voor het wagentje maakte het zo leuk. Op den duur had ik er 3 voor de deur staan, ik had een drukke baan, en moest ’s avonds dan aan die wagens sleutelen. Het werd me allemaal te veel, en besloot op ’n dag om ze allemaal van de hand te doen. Weg mè dieen handel!! Twan laat me ’n foto zien van z’n eerste liefde, ‘n vuurrood golfje uit 1983. Met ’n brok in z’n keel kan hij nog net, mooi hè! zeggen. Femke redt Twan door te zeggen dat hun grootste hobby het maken van verre reizen is. Samen hebben we al veel van de wereld gezien, geloof me Frank: Die is echt veel te mooi, om met z’n allen naar de klote te helpen. Twan was laatst samen met z’n vader in Zuid- Afrika, maar beide waren al eens in Jordanië, Australië en Cuba. Maar tot hun eigen verbazing zijn ze het meest onder de indruk van Amerika. Schitterend, zoveel natuur joh! Al die ‘national’ parken, een voor een geweldig. De natuur is er nog ongerept op die plaatsen. Altijd hoorde ik die Amerikanen op tv zeggen, dat het bij hun zo mooi is . Nu we er zelf al een aantal malen geweest zijn moeten we ze gelijk geven. We vlogen over de ‘Grand Canyon’, we waren in Mount Rushmore daar waar 4 presidenten uit de rotsen zijn gehouwen. Everglades in Florida ook al zoiets gruwelijk moois. Het is echt zo! Als je wilt zien hoe mooi onze aarde kan zijn moet je naar Amerika. Van alles wat.

En jij Frank? Ga jij ook wel eens op vakantie, vragen ze als ik met m’n jas in m’n hand sta en op het punt sta weer te vertrekken. Ook ik ben eens in America geweest, zeg ik als ik inmiddels op m’n fiets zit. Ik heb er niet bij gezegd dat het bij Center-Parcs was. En doar was trouwens gin zak oan! Mar dè weten hullie nie!!

Frank