Wie wont doar eigenluk? - september 2016

Als ik na ’n vakantie die zich af speelde in Oostenrijk, terug ben op Vinkelse bodem, denk ik na, over wie ik niet ken, en eigenlijk wel zou willen kennen. Om er zodoende een stukje van te kunnen maken voor in ons dorpsblad. Zo kom ik dus uit bij Eric en Anja van Rijnsbergen. Die samen met dochter Laura en zoon Olaf sinds Oktober vorig jaar wonen op Nieuwekampen 4.

Om uit de zon te kunnen zitten, gaan we onder ’n kastanjeboom in de tuin zitten. De kippen in de ren proberen uit de buurt van de haan te blijven, maar niet elke kip ontkomt aan het hanengedrag. Laura komt inmiddels met de koffie naar buiten en Olaf is in de schuur op zolder met ’n gitaar in de weer.

Ons brood proberen we te verdienen met de vrachtwagen zegt Anja, als ik vraag wat ze beiden voor de kost doen. Dat treft, daar komt Eric net aangereden. En inderdaad, Eric komt achteruit de plaats opgereden, net terug van weer ’n ritje Zwitserland. Het heeft wat moeite gekost om Eric en Anja beide thuis te treffen, want Eric is chauffeur in ‘hart en nieren’. “Dat heb ik van huis uit meegekregen. M’n opa, en m’n vader waren beiden ook chauffeur. Ze reden voornamelijk met bouwmaterialen door het hele land. Maar dat is niet mijn ding. Als je ’s middags om 3 uur bij ’n bouwplaats aankwam werd je al ‘aangespoord’ om op te schieten, want de ‘heren’ moesten alweer naar huis. terwijl in mijn ogen de dag nog niet halverwege is. Dat ging me tegen staan, zodoende rijd ik nu veelal met planten door Europa. Samen met Anja gaat dit al jaren goed. Ik rijd vanaf hier naar het adres waar ik moet lossen en Anja gaat de wagen daarna weer laden bij de vele kwekers in het Westland, waar het stikt van de planten en bloemenkwekers.”

Als Anja koffie is halen, zegt Eric: “Kijk maar eens wat er op de wagen staat: pappa’s auto 24/7. Anja zegt wel eens dat de wagen bij mij op de eerste plaats komt, maar dat is echt niet zo!” De reden waarom ze in Vinkel zijn komen wonen is simpel. “We zochten een woning met een leuk hoekje grond erbij. Nadat er was gekeken in Uden, Tilburg en Geffen viel ons oog op dit huis. Nadat er bij de gemeente was geïnformeerd, of het problemen gaf om de wagen aan huis te mogen hebben, kwamen we hier dus uit. En ik wil graag gezegd hebben dat we er nog geen seconde spijt van hebben gehad.

We zijn hier in de buurt werkelijk geweldig opgevangen.” Dat blijkt ook wel als ik aan kom gefietst. Eric wordt aangesproken door Willian Dikkeboom, die een paar huizen verder woont, over ‘n truckrun die in aantocht is. Iedereen buurt mee aan! “Het lijkt misschien vanzelfsprekend, maar zo is het echt niet Frank! We lopen de deur ‘op de buurt’ echt niet plat, maar dan roept Jo ’n keer over de schutting of roept Ilse voor ’n bakkie. Hartstikke fijn.

Voordat we hier kwamen, woonden we dus in Kerkwijk. Zo’n 15 kilometer aan de andere kant van ’s-Hertogenbosch. We woonden daar midden in het dorp, en hadden de wagen ook daar het liefst aan huis. Dat ging allemaal prima. De mensen in de buurt werden allemaal ’n dagje ouder en ‘links en rechts’ kwamen er andere mensen wonen. Of zij allemaal zo tolerant waren als de ‘oudere’ bewoners weet ik niet. Maar we beseften ook wel dat als Eric ’s morgens om 4 uur weg reed, de nachtrust voor sommigen onaangenaam verstoord werd. Dus om alles voor te zijn besloten we om eens naar iets anders te zoeken. Ook onze kinderen beginnen hier te aarden.” Laura werkt inmiddels bij onze plaatselijke tapas tycoon en Olaf heeft eigenlijk niet zo heel veel nodig. Olaf heeft thuis zo zijn dingen en speelt graag gitaar. Hij heeft dan ook elke week gitaar les in ‘de Den’.

Olaf heeft ’n opvallende passie. Kermisattracties en achtbanen. “Morgen gaan we naar ’n attractiebouwer in Limburg waar Olaf is uitgenodigd om naar de open dag aldaar te komen. Achtbanen ontwerpen heeft zijn voorkeur. We hebben al menig attractiepark bezocht, puur om Olaf z’n ritjes te kunnen laten maken. Laura zit in Den Bosch op school alwaar ze dit jaar examen doet, om vervolgens in Maastricht of Antwerpen een tolkopleiding te volgen.”

In de verte horen we inmiddels een bult herrie. “Daar komen ze al aan!!” zegt Eric. De truckrun. Als ik zeg dat ik bijna klaar ben, zakt het ’n beetje bij Eric. “Hij is echt in hart en nieren chauffeur.” zegt Anja. “Ik ben het noodgedwongen geworden. Ik maak als ik op de wagen zit dan ook maar dagen van ’n uurtje of 8/9.” “Halve dagen.” knipoogt Eric. 

Ook vanuit de lucht komt er nu kabaal. Het gaat nu om oude Dakota en Hercules vliegtuigen die op weg zijn naar Ede, alwaar ’n herdenking bezig is inzake Market- garden, de militaire operatie op 17 september 1944. “Duizenden parachutisten gaan ze daar droppen.”, zeg ik tegen beide. Ieder zijn interesses, zie ik ze denken.

Eric is doordeweeks meestal onderweg. “Als ik naar huis kom, bel ik Anja, om af te spreken waar we van wagen wisselen. Dan rijdt Anja dus door naar het Westland en ik ga naar huis. Hobby’s heb ik niet, of het moet m’n BMW 320 zijn. Zo’n auto reed ik toen ik jong was, en ’n aantal jaren terug heb ik er zo een weer gekocht. Midlifecrisis noemen ze dat toch?” Ik knik bevestigend. Net als Anja iets wil zeggen komen zo’n 40 vrachtwagens de Nieuwekampen opgedraaid en zijn Erik en Anja niet meer te houden. Ze moeten naar de straat. “Ga je mee Frank?” Goed. Maar ik kijk naar boven, want ook de Herculessen en Dakota’s komen tegelijkertijd over de Nieuwekampen gevlogen. Olaf zet inmiddels in de schuur de intro van Thunderstruck van ACDC in. Het is zo heerlijk rustig wonen, zei Anja toen ik hier aankwam.

Met 40 vrachtwagens, een flinke klucht historische vliegtuigen en ACDC, is het met de rust gedaan. Als ik ze bedank voor de koffie en het leuke gesprek, spring ik weer op de fiets om over de eens zo rustige Nieuwekampen naar huis te fietsen. Het kan verkeren, denk ik bij mezelf.

Frank