Wij staan voor Ons Vinkel

Iets Aparts - juli 2017

Iets Aparts - juli 2017

De radio’s van Gertjan Verstegen


Als ik op de verjaardag van m’n neefje ben en zodoende dus bij m’n broer aan het bier zit, speelt er in de keuken ’n radio die muziek speelt vanaf de ouderwetse middengolf. Het kraakt en piept en het is eigenlijk geen gehoor. Is nog van ons pap geweest, zegt hij. Helemaal op laten knappen door dieë jongen van An van Wanrooij. Ik kijk ‘m vragend aan en zeg: dur wie? Die kende gè wel! Gert-jan Verstegen heet ie. Die ken ik inderdaad. Maar dat hij zo’n oude radio’s kon maken, dat wist ik niet. Rèjt er mar is noar toe vur ouw stukske in d’n Echo! Dè doek!

 

Zo zit ik afgelopen donderdag dus bij Gert-jan Verstegen om eens te horen over zijn verzameling radio’s. Nadat we wat gedronken hebben, neemt Gert-jan me mee naar binnen en begint zijn verhaal. Kijk eens Frank wat ik hier heb staan. Philips radio uit 1933. Helemaal nagemaakt. Het toestel was origineel van bakeliet. Maar ik heb er een andere kast om gemaakt van ander materiaal. Speelt nog als nieuw, hoor je wel. Alles vanaf de middengolf hè! Vroeger was het niet anders. Als ik vraag wat voor tik ik hoor, antwoordt Gert-jan: Dat is het stroomkastje van hierlangs om het pèrdje in de wei te houden. Dè kastje stoort inderdaad gruwelijk op m’n radio’s. Maar dat is nou juist het leuke/ouderwetse wat het zo mooi maakt. Tegenwoordig moet alles loepzuiver zijn. Geef mij maar de middengolf, daar hoor je de techniek bij wijze van spreken nog uit de speakers komen. Je moest eens weten hoe ik daarvan geniet. Moet je hier eens kijken een Philips uit 1944, herrijzend Nederland kon je er nog mee ontvangen. De zender die, direct na de oorlog, vanuit het bevrijde zuiden van Nederland uitzond voor het nog bezette gedeelte van ons land. Dè is toch gewoon geweldig dè zo’n ding nog speelt.

 

Waarom was dat spul vroeger allemaal van bakeliet vraag ik. Omdat bakeliet bijzonder goed hittebestendig is en plastic nog niet bestond. Kijk dit ding eens, ’n Nordmende, de kast gemaakt van hout. Zo zie je ze tegenwoordig niet meer wanne? Dan valt m’n oog op weer ’n Philips die op de kast staat. De enige radio hier in huis die het niet doet! Heb ik een schemerlamp van gemaakt, kijk! Als er een stekker in ’n stopcontact geduwd is, wordt de radio inderdaad prachtig opgelicht. Iets weggooien kan ik niet zie je wel. Maar daar kom je zo meteen wel achter. Wè bende nog van plan? vraag ik enigszins ongerust. Gè wòt toch iets aparts zien? Of nie? Kom mar eens mee, dan kunde iets aparts zien! Ik word meegenomen naar ’n ruimte die tot de nok gevuld staat met radio’s. En daar waar nog wat ruimte over is, staan tv’s en ander elektronisch apparatuur van voor 1970. Mar jonghe toch, zeg ik, woar hòlde ’t vandoan! Frank, dè weet ik ook allemaal niet meer. Wat ik wel weet is dat het nu hier staat en dat ik er nog blij mee ben ook!

 

Het lijkt hier wel ’n museum! Leuk dat je dat zegt, ik was eens in Hoenderloo waar ’n radio- en tv-museumpje is. Ik had een aantal radio’s in de auto geladen, die ik eventueel wel zou willen ruilen tegen iets anders leuks. Daar staat het resultaat. Philips tv uit 1951! De eerste tv in Nederland. Deze kreeg de bijnaam het hondenhok. Dit ding heb ik echt voor d’n heb. Je hebt wel heel veel van Philips, zeg ik. Klopt, ik heb iets met Philips. Ik niks, zeg ik, maar daar wil ik nu niet over uitweiden, want dan krijgt dit verhaal een heel andere wending. Vertel is, zegt Gert-jan. Ik houd m’n rug recht en zeg: Nee daar begin ik nu niet aan. Philips, voetbal, snap je? Ik snap er echt helemaal niks van? Zo laten, zeg ik, en begin weer over hetgeen waarvoor ik naar hier ben gekomen.

 

Wat heb je daar boven staan? Een rode radio? Verschrikkelijk. Heeft een of andere malloot rood geverfd, zo over het bakeliet heen. En kijk eens het stof wat normaal voor de speakers zit is vervangen door ’n versleten kniestuk uit z’n spijkerbroek. Verkrachting van het toestel, hoe ik eraan kom weet ik niet meer, maar ik heb het toestel gered uit handen van die malloot. Weet je Frank, ik kan er zo intens van genieten, als ik ’n oud toestel wat jaren niet gespeeld heeft weer hoor spelen. De ziel komt er weer in. Dieë radio kwam eens iemand brengen vanuit de provincie Groningen. Hij zat op de camping in Schaijk en had mij eens gehoord op de radio waar ik mee deed met ’n kwisje bij ‘het theater van het sentiment’, toentertijd nog op radio 2. Toen ik vertelde wat m’n hobby was, besloot hij het ‘ding’ mee naar de camping te nemen en het in Vinkel mij aan te bieden. Misschien wel het meest waardeloze ding wat hier binnen staat. Helemaal niks kan ik er mee. Eigenlijk moet ik ’t wegflikk, ik bedoel weggooien, maar dat kan ik niet. Weggooien staat niet in mijn woordenboek. Dan krijg je dus zoiets hè, en Gert-jan kijkt me bijna verontschuldigend aan.

 

Hier! Unne Loewe met ’n platenslikker. Hiermee kon/kun je dus ook ’n singletje afspelen. 1958. Echt stom waren ze in die tijd ook niet hoor. Wie wel stom was, is de vorige eigenaar van dit apparaat. (Unne Marokkaan die op de rommelmarkt stond bij de Geffense plas) Aristona uit 1954. Dit ding kostte in die tijd 398 gulden. Ik kocht deze radio voor 5 euro, heb er voor 4 euro aan versleuteld en het ding speelt weer als nieuw. Elke keer als ik ‘m weer bij de Geffense plas zie staan, denk ik aan dit ding. Repareren heb ik altijd graag gedaan. Kijk eens wat ik hier heb liggen. Een spuitbusje met een ventiel van een fietsband in de bus gesoldeerd. Ik zei zojuist dat ik niks weg kan gooien! Ventieldopje losschroeven, vloeistof erin gieten, ventiel dopje terug schroeven, fietspomp op ventiel plaatsen, lucht erin en het spuitbusje is weer op druk. Mooi hè! Ja maar wel veel werk voor 2 euro! Daar geef ik niks om, het gaat om de sport! Gert-Jan zeg ik, ik wil dit verhaal eigenlijk afsluiten met iets wat ik van de week hoorde, toen ik door Heeswijk fietste.


Ès ge ouw dingen leuk goat vènne,
moete op goan lette!
Onzin! Luister hier eens na:
Ik hou van de radio.
Ik kijk de laatste tijd nooit meer tv.
Al die rare spelletjes,
wat moet ik daar nu mee.
Geef mij maar de illusie van
’n vrouw die ik niet ken.
Ik hoor haar stem,
alleen voor mij.
De rest denk ik erbij!


En zo is ‘t!!

 

Als ik na m’n bezoek aan Gert-jan, naar m’n broer fiets, om wat op te halen,+ staat dat ‘ding’ weer op de aanrecht te spelen. Het lijkt of het minder kraakt en piept. Wat gek denk ik. Of is dat helemaal niet gek als je het verhaal erachter kent.


Frank

Facebook

Deze website wil gebruik maken van cookies.