Wie wont doar eigenluk? - april 2019

Als ik ’n afspraak, maak om ’n stukje te schrijven over de mensen die wonen op Koksteeg 33, is de deadline voor kopij aan te leveren voor in de Echo eigenlijk al voorbij. Je zult rap moeten zijn wordt mij verteld, want heel het spul moet morgenvroeg om 7 uur bij de drukker liggen. Ik bedenk me geen moment en spring op de fiets. Naar Koksteeg 33.

De Koksche hoeve staat er op het huis. Eenmaal zittende val ik gelijk met de deur in huis en vraag of ze weten waar die naam vandaan komt? We hebben al eens geprobeerd die naam te achter halen. Maar internet en navraag bij vele, heeft niks opgeleverd. Misschien slaat die naam wel helemaal nergens op zegt Jeroen. Wie het weet mag het zeggen! We horen het graag, van vroegere bewoners, of iemand die het gewoon weet. Dan zijn we daar snel over uitgepraat zeg ik.

Dan begin ik maar zoals altijd. Wie zijn jullie? Ik ben dus Jeroen Haas geboren in Heerde. Prachtig dorp op de Veluwe. Ik heb er ’n leuke kindertijd gehad. Het gehele jaar waren er ook toen al toeristen wat betekende dat er altijd ‘leven’ was in het dorp. Nu zijn er zelfs meer dan 200.000 overnachtingen van toeristen per jaar in Heerde, wat aangeeft hoe mooi het er is. Ik heb er gewoond totdat ik naar de tuinbouwschool ging in Frederiksoord. Dat is in Drenthe vult Jeroen aan. Schitterende omgeving, ik heb er een aantal jaren bij ’n boerengezin in de kost gezeten. Wat studeren en verders altijd in de natuur. Ook daar heb ik ’n prachtige tijd gehad. Maar eigenlijk heb ik niks aan die studie gehad, want ik zit nu bij het waterschap Rivierenland in Tiel. Gebiedscoördinator ben ik daar. Pardon?? Ik zal je ’n voorbeeld geven. Afgelopen week hebben we dus gezorgd dat de vele fruittelers die daar zitten genoeg water uit de sloten konden ‘trekken’ om hun fruitbomen te besproeien en zo te kunnen beschermen tegen de nachtvorst. Het is voor de gewone sterveling een klein ding, maar voor die mensen van heel groot belang. We doen met het waterschap zoveel dingen waar de ‘gewone’ burger geen weet van heeft.

Ook Eva zit bij het waterschap. Maar dan alles wat er binnendijks gebeurt. Om het duidelijker te zeggen: In Nederland zouden 10 miljoen mensen last van het water krijgen als we niks aan water management deden. Een héél groot gedeelte van ons land ligt namelijk onder zeeniveau. Het laagste waterpeil van Nederland is omgeving Waddinxveen. 7 meter onder NAP. Ter vergelijk, Vinkel ligt er 6 meter boven. En om dat allemaal zo te houden moet er het een en ander gebeuren. Inmiddels is Eva erbij komen zitten. Eva Eigenhuijsen. 30 jaar in Grave gewoond. Groot geworden. Op school gezeten. Eigenlijk alles gedaan daar. Vele bestuurlijke functies gehad en daar, in Grave in de gemeente politiek terecht gekomen. Nu ik in Vinkel woon, ben ik vanzelfsprekend in de Bossche politiek actief. Voor de VVD. Het komt daardoor dat ik vele avonden weg ben, naar vergadering of bijeenkomst. Niet altijd even leuk natuurlijk voor Jeroen, bloost Eva. Het went, vervolgd Jeroen. Maar soms zijn er dingen die je in de gemeenteraad kunt doen die een ander niet kan doen. Zo zijn we laatst in Wales geweest, waar we de laatste, nog levende bevrijders van ’s-Hertogenbosch hebben ontmoet. Zo mooi, en dankbaar. Ambtenaren van onze gemeente hebben daar het bevrijdingsvuur opgehaald om het in het najaar hier te ontsteken. De festiviteiten rondom 75 jaar bevrijding die beginnen toch bij ons in Vinkel? Klopt helemaal Frank. Vinkel was de eerste plaats in de gemeente ’s-Hertogenbosch waar de geallieerden kwamen op weg naar de bevrijding van de stad.

Ik kap water en bevrijding behoorlijk lomp af en vraag, wat brengt jullie samen in Vinkel? De schuld ligt bij mijn hobby. Het paardenmennen. Iemand op de Vinkelsestraat die ik ken van het mennen, en waarvan ik liever niet hebt dat je opschrijft dat het Marion van Twan Hanegraaf is, wist dat wij iets zochten met grond rondom het huis om paarden te kunnen houden. Op de Vinkelsestraat zou iets voor ons staan. Eenmaal daar leek het ons niet wat we zochten, en reden we over de Koksteeg weer terug naar de snelweg. Toen zagen we dit huis! De rest is geschiedenis. Inmiddels zitten we al bijna 2 jaar hier. Stiekem hebben we al het een en ander in, en aan huis gedaan. De tuin slurpt veel vrije tijd op. Helemaal niet erg volgens Jeroen. Ik ben de tuin vogelvriendelijker aan het maken. Vogels hebben altijd m’n aandacht gehad. Vroeger veel vogels gespot door het hele land, maar nu kan ik echt genieten van hetgeen er rondom het huis fladdert. Ik doe veel in de tuin en Eva probeert veel in de tuin te doen. Het is het zelfde als met mennen zegt Eva. Ik heb er met alles wat ik in de gemeenteraad doe gewoon geen tijd meer voor. Gekocht om meer te kunnen mennen. Maar nu ik er woon, er geen tijd meer voor hebben. Het is nu eenmaal zo gelopen. Anders nog hobby’s? Ik zie daar ’n wielrenfiets tegen de schuur staan? Dat is mijn fiets zegt Jeroen. In Grave behoorlijk fanatiek gefietst. Hier iets minder, maar toch ga ik komend weekend de Amstel Gold race fietsen. Is kijken hoe het staat met de kuiten!

Terug naar het Vinkelse zeg ik. Hoe bevalt het? Met de buurt gaat het onderling prima. Ik ben veel weg, en Jeroen is als hij thuis is in de tuin. Hoe integreer je in Vinkel als je geen kinderen hebt en je niet van voetbal houd? Met deze vraag nog altijd in gedachten mail ik dit verhaal naar de Echo. Als ik op bed lig denk ik bij mezelf: integreren. Als je jezelf blijft, komt dat in Vinkel vanzelf.