Wij staan voor Ons Vinkel

Wie wont doar eigenluk? - juni 2018

Wie wont doar eigenluk? - juni 2018

Rembrandstraat 1


Als ik ’n afspraak heb gemaakt op ’n maandagavond op Rembrandstraat 1 staat de hele straat vol met ‘n vrachtwagen en een aantal busjes. Ze zijn op mijn afgesproken adres de gehele woning aan het isoleren! Sakker juu denk ik bij mezelf. Het haalt vanavond niks uit zegt de bewoner, zoals je ziet. Geeft niet zeg ik. Zullen we as. vrijdag dan maar weer afspreken? Doen we! Die bewuste vrijdag vol goede moet op m’n fiets gesprongen. Eens kijken wie of wat er nu woont, in ’t oude huis van de man die mij m’n veters leerde strikken. Het is druk op de stoep! Sorry Frank, maar we hebben onverwacht visite gekregen uit Duitsland. Nou zijn Duitsers nooit mijn favorieten geweest, maar nu maken ze het wel heel bont! Toch maak ik weer ’n afspraak met in mijn gedachten dat 3x scheepsrecht is. Het blijkt inderdaad zo te zijn.

 

Ik ga op z’n Brabants, gewoon achterom en Salem ontvangt me hartelijk en biedt me gelijk iets te drinken aan. Ik ben dus Salem Sutrovic. Dat klinkt niet echt Nederlands. Klopt ik ben geboren in Bosnië-Herzegovina, alwaar ik op mijn 14e heb moeten vluchten voor het oorlogsgeweld wat zich daar in die tijd afspeelde. Als ik vraag of zijn gedachten nog wel eens terug gaan naar die tijd antwoordt Salem met: Maar natuurlijk Frank. Zoiets vergeet je van je leven niet meer. Alvorens die kolere-oorlog begon, leefden we met van allerhande bevolkingsgroepen door elkaar. Op den duur bleek dat niet meer te kunnen en werden we tegenover elkaar gezet, begrijp je? Ik knik. Ik was 14 hè. Ik wist echt wel wat er allemaal speelde! Het was oorlog in ons geliefde Bosnië. Onbegrijpelijk dat het kon en mocht gebeuren. Op een dag zei m’n vader tegen m’n moeder m’n zus en mij dat we moesten vertrekken. De oorlog kwam te dicht bij. We hadden familie in de buurt van Keulen en die hadden ons al een aantal keren aangeboden om daar de oorlog uit te zitten. Vader zou de dag erna vertrekken, want hij wilde zijn schapen ergens anders onderbrengen. Ik kan er wel de hele avond en morgen de gehele dag over praten. Maar we willen daar verder niemand mee belasten. Per trein kwamen we dus in West-Europa aan. Oisterwijk. Na 4 weken kwamen we bij de paters in de Kruisstraat te zitten. 9 of 10 maanden later kwamen we in de Iman v.d. Boschstraat in Oss te zitten. Steeds dichter bij Keulen. Want die stad bleef toch ons doel. Het is er niet meer van gekomen.

 

Inmiddels is Edina aangeschoven, en ook zij is liever bezig met het heden, en niet met het verleden. Komen jullie uit het zelfde dorp daar? Nee. Zij woonde in Srebernik waar een kozijnenfabriek is gevestigd en met de kozijnen die daar gemaakt worden doe ik iets hier in Nederland. Maar ik heb haar daar ontmoet toen ik al 20 jaar in Nederland woonde. Ik kwam/kom veel in mijn geboortestreek. Ik kwam daar dus om regionale bedrijven de kans te bieden zich te ontwikkelen om zo de gehele regio uit het slop te trekken. Jongeren de kans te bieden zich te ontplooien op de arbeidsmarkt in de regio. En Edina werkte bij de bank die de bedrijven van krediet moest voorzien. Dan voel je ‘m al aankomen. Zo kwam ik dus de liefde van m’n leven tegen, in het land dat me zo lief is. Salem woonde dus in Oss en ik daar. Na een bepaalde tijd kruipt het bloed waar het niet gaan kan en kwam ik dus, gedreven door de liefde, deze kant op. Ik werk bij Brabant Zorg in Oss. Werk dat ik met veel plezier doe. De mens is de maat. Dat is mijn motto.

 

foto.jpg

 

Als ik vraag hoe d’n aard is, kijkt ze mij vragend aan. Heb je het goed naar je zin in Vinkel? Echt wel!. En ik ook zegt Salem. Ik kan echt genieten van die oorverdovende stilte die zelfs in de wijk hier hoorbaar is. Nadat we een bezichtiging hier hadden gehad zijn we ’n paar keer door de wijk gelopen en het viel ons op hoe rustig het er was/is. De reuk van de boerderij in de buurt, de geluiden die bij ’n boerderij horen. Héérlijk. Het doet me denken aan vroeger bij ons thuis in Bosnië. We hebben in de regio woningen bekeken in Langenboom, Herpen, Heesch, Lith, Schayk en nog een aantal meer, maar dit huis is het voor ons helemaal. Aan gezien ik bouwkundig ingenieur ben, en hier het een en ander aan mankeerde was dit huis voor ons de enige optie. Inmiddels is er aan het huis het een en ander verspijkerd en komt alles er uit te zien zoals beide willen. Salem is sinds een poosje een zaakje begonnen in kunststof kozijnen. Het begint allemaal goed vorm te krijgen en het zaakje loopt naar tevredenheid. Het hele huis staat dan ook bijna rondom in de kunststof kozijnen. Ideaal Frank! Super geïsoleerd en nooit meer schilderen.

 

Wat doe jij eigenlijk voor de kost Frank? Ik ben schilder! Er valt ’n kille stilte. Dussssss, zeg ik en probeer het gesprek vlot te trekken. Maar ik besef dat ik eigenlijk voldoende weet. We lullen nog wat over Vinkel, Oisterwijk en Bosnië. Ik drink munne koffie op en fiets naar huis. Als ik dit stukje aan het maken ben denk ik, zo’n jongen heeft toch veel meegemaakt. Dat hakt erin. Knap hoe hij zich hier op heeft weten te werken. En bewonderingswaardig hoe zij haar liefde na reisde. Alleen jammer van die kozijnen. Salem en Edina als je dit leest: Het is jullie vergeven. Nog veel geluk hier.

Facebook

Deze website wil gebruik maken van cookies.