Wie wont doar eigenluk? - oktober 2018

Dit kon nog wel eens een heel ‘lastig’ verhaaltje worden. Ik ben namelijk op bezoek bij Carlos Thomas op Vinkelsestraat 143. Carlos is een Amerikaanse militair die gelegerd is in Volkel, waar hij deel uit maakt van ’n team dat zich ontfermt over de beveiliging op en rondom de vliegbasis. Over het hoe en waarom op de basis moet ik maar niet te veel vragen, zegt Carlos, want daar mag ik niks over zeggen. Voordat ik bergrijp wat hij gezegd heeft zijn we ’n poosje verder, want Carlos spreekt slechts 3 woorden Nederlands. Hallo, Houwdoe en Lekker. Vandaar dat het wel eens lastig kon worden.

Ik besluit om toch maar te blijven zitten, want na 4 afspraken en 3 afzeggingen, van Amerikaanse kant, wil ik gewoon weten wat voor iemand Carlos is en wat ‘m bezighoudt. Carlos is een Amerikaan die geboren is in Birmingham, ‘n stad van rond de 300.000 inwoners in de staat Alabama. Gelijk schiet me het lied van Randy Newman door het hoofd waarbij hij een loflied over deze stad zingt. Carlos zegt het helemaal niet te kennen en als ik het opzoek op m’n telefoon, klinkt het lied na enkele tellen door de keuken. ‘Awesome’. Nog nooit gehoord zegt hij en hij kijkt naar de foto’s van zijn stad die voorbij komen in het bijbehorende filmpje. Vele herkenningsmomenten volgen en het spreekwoordelijke ijs is gelijk gebroken. Carlos spreekt honderduit, alleen is het voor mij niet altijd even makkelijk om hem te begrijpen, want hij ratelt maar door over Birmingham.

Als Carlos wat is afgekoeld, zegt hij dat hij sinds oktober 2017 bij ons in Vinkel woont. Groot huis met een even zo grote tuin. Als dit gesprek teneinde is, ga ik er ook gelijk in aan de gang. Ik heb niet veel tijd voor de tuin, want ik ben ’s morgens rond 6.00 / 6.15 uur weg en kom meestal pas rond 20.00 uur terug. Dan blijft er al niet meer veel tijd over Frank! Ik ben dus opgegroeid in Alabama een staat die 3x het oppervlak van Nederland heeft, maar met 3x zo weinig inwoners. Plaats is er dan ook nog genoeg. Ik kom uit een gezin met vader, moeder 2 broers en ’n zus. Ikzelf ben de jongste van het gezin en het militaire leven is me met de paplepel ingegeven. Vroeger gingen we naar vele militaire bijeenkomsten zoals met kerst en thanksgiving. Vader en moeder waren namelijk ook allebei militair in ‘the army’. Ik raakte er gelijk van onder de indruk, terwijl mijn 2 broers en zus er niks van wilden weten. Toen we onze 3e afspraak hadden was ik bij m’n familie in Alabama. Soms is het fijn weer terug te zijn op het oude nest, maar heimwee heb ik niet. Ik weet niet beter dan dat we ver van elkaar leven. Zo was het 1992 toen m’n vader en moeder plotseling hun koffer moesten pakken om naar Koeweit te gaan want de 1ste Golfoorlog was uitgebroken. Ik bleef die tijd samen met broers en zus bij m’n oma. Als kind van Amerikaanse militairen weet je dat zoiets kan gebeuren. “To serve and protect the world.”

Ik zelf heb de intentie om tot 2020 in Nederland te blijven. Na die tijd zie ik wel waar ze me nodig hebben. Het liefst blijf ik in Europa, maar het kan ook zijn dat ze me in bijvoorbeeld, Kirgizië of Tsjaad plaatsen. Snap je? In Europa zijn de voorzieningen allemaal goed en in landen in het Midden-Oosten of Afrika is het allemaal ’n stuk minder. Maar Koeweit of een ander oliestaatje in die omgeving is dan weer het tegenovergestelde. Luxe in viervoud. Ik zie wel waar ik na die tijd uitkom. Ik moet in ieder geval nog 12 jaar dienen. Het is zo dat als je 20 jaar in het buitenland gediend hebt, je terug naar Amerika moet. Je bent dan te oud voor het leger en je mag dan in het burgerleven een baan zoeken.

In Vinkel heb ik het goed naar m’n zin. Het is er zo heerlijk rustig. Af en toe kom ik in het restaurant in het dorp en drink er eens wat in het daar bijhorende café. Verder ben ik bijna altijd op de basis in Volkel. Als ik thuis ben kijk ik op Netflix, hetgeen mij aanstaat, en doe wat gebruikelijks in huis. Ook kijk ik graag naar American football. Als Carlos daar over begint, valt mij in een keer op dat z’n hele huis vol ligt en hangt met vlaggen en matten van de Auburn Tigers. Zelfs het wc-matje is oranje en blauw. De kleuren van zijn favorieten ‘college team’. Als ik terug ben in Alabama ga ik met m’n broers of vrienden een wedstrijd bezoeken in het met 85.000 man gevulde stadion van de Auburn Tigers. Het is dan net als op Koningsdag hier in Holland. Alles en iedereen in het oranje en iedereen is vrolijk en uitgelaten. Als ik zeg dat ik meer om soccer (zoals ze daar tegen voetbal zeggen) geef, kijkt hij me onbegrijpelijk aan. Iets voor watjes lijkt hij te willen zeggen.

Als om 11 uur het nieuws op de radio vermeldt dat de orkaan Florence huishoudt aan de oostkust van Amerika luistert Carlos heel aandachtig en vraagt of ik het kan vertalen. Het houdt hem bezig, want ook in zijn thuisstaat komen met enige regelmaat tornado’s of orkanen voor. Ik zeg dat ik denk te horen dat Florence in kracht wat af is genomen, maar nog wel voor flink wat schade en overlast zal zorgen. Ach… we zijn wat gewend daar. Maar waarom bouwen jullie je huizen daar allemaal van hout? Die zijn toch mee weg als de wind er vat op krijgt! Dat is veel goedkoper en ze zijn vlugger gezet. Binnen het half jaar zit je in Amerika in een splinternieuw huis. En na één storm ben je er gelijk weer af, denk ik. Jullie kunnen hier dan allemaal in een prachtig stenen huis wonen, maar eindigen doen jullie allemaal in ’n houtje huis.

Na deze wijze woorden van Carlos is dit gesprek ten einde. Zat gezeet en nog veul meer geheurd. Lastig viel achteraf wel mee. Ik dank Carlos voor zijn hospitality, for his nice words and for his English lesson . Terug op m’n fiets denk ik: ‘Zolang en zo ver van huis, vur zo’nne jonghe. Het is nogal wat. En wij worre al zenuwachtig als onze jonghe van zaterdag op zondag om 2.00 uur nog niet thuis is. Wè zen we dan toch watjes!!’

Frank