Wij staan voor Ons Vinkel

Wie wont doar eigenluk? - oktober 2019

Wie wont doar eigenluk? - oktober 2019

Lindelaan 32


Als ik ergens midden in het dorp aan het werken ben hoor in ‘munne moat’ zeggen: Wie zal dè dan toch wir zèn? Vruuger kende ik hil Vinkel! Ik zeg, dè kan ik je morgen vertellen! Want als ik desbetreffende binnen zie doen op Lindenlaan 32 denk ik: Vanavond is efkes goan heure wie doar wônt?

 

En zo zit ik dus die bewuste avond al voor zessen bij Roel en Maike Schuring aan de keukentafel. Het ruikt er heerlijk binnen. Er staat iets in de oven, maar in de gauwigheid kan ik niet zien wat. Samen hebben ze 2 kinderen; Yfke en Naud. Yfke vertelt gelijk bij mijn binnenkomst en vol trots dat in Vinkel op school zit. In groep 2 nog wel. Naud is druk met een of ander spelletje en is tevens op zoek naar z’n moeder. Die blijkt nog niet thuis te zijn. Even ’n pakketje halen, bij de buren zegt z’n vader. Zullen wij dan maar vast beginnen vraag ik, want ik heb eigenlijk weinig tijd. Ik moet vanavond nog goan kaarten en dit stukje moet voor middernacht bij de redactie zijn. Dan zullen we maar vlug beginnen, zegt Roel.

 

Ik ben dus Roel Schuring en ben geboren in Ammerzoden. Ik heb daar gewoond, tot ’n jaar of 10 terug. Samen met Maike kocht ik toen een drive-in woning in Empel. Als Roel ziet dat ik niet weet wat dat voor woning is vervolgt hij met te zeggen dat zo’n woning op de begane grond een garage heeft en daarboven 3 bouwlagen voor keuken, kamer en slaapkamers. Je kunt je voorstellen, dat als je eenmaal kinderen hebt, je jezelf de gehele dag groen en geel loopt met al die trappen. In het begin was ik niet veel thuis. Ik zat namelijk op de grote vaart. Heel de wereld heb ik al gezien. Of in ieder geval de wereldzeeën. Dè moete zuuke! zeg ik. De gehele dag op ’n boot en met ’n man of 8, een aantal weken de zeeën doorkruisen. Dat is wat me altijd getrokken heeft: Water. Totdat ik Maike leerde kennen. Ik kende haar 2 weken toen ik vertelde dat ik voor 3 maanden naar Australië vertrok. Toen onze kinderen kwamen was dat verhaaltje zo over. Je wilt op ’n bepaalde leeftijd meer thuis zijn, bij die mannen hè! Nu werk ik Bij de Amercentrale in Geertruidenberg. Daar is ook ’n grote machinekamer, om het zo maar te noemen, net als op unnen boot. Snapte? Eerst werkte ik daar in ploegen. Maar pasgeborenen worden te pas en te onpas wakker en dan is dat bijna niet te doen. Dat vréét energie van je. Dan is het wel weer makkelijk dat je op ’n energiecentrale werkt, flap ik er uiterst flauw uit. Roel kijkt naar ’t plafond en wil mij zo doen geloven die flauwe opmerking niet gehoord te hebben. Maike, die inmiddels ook mee aan tafel zit kan ’n glimlach niet onderdrukken en zegt: Het is je vergeven Frank, 1 keer is niet erg, maar 2 keer wordt vervelend!

 

Ik ben dus Maike en ben geboren in Emmeloord. Midden in de Noordoostpolder. Ik heb er tot m’n tiende gewoond. M’n ouders verhuisden toen naar Veghel en ik ging vanzelfsprekend mee. Werken doe ik als teamleider in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Eerst gewoon, zoals het hoort ’n jaar of 6 aan het bed gestaan, om toch binding en ervaring in de verpleging te krijgen. Prachtig werk. Met mensen uit alle lagen van de bevolking. Maar met ’n HBO management achtergrond kun in ’n ziekenhuis nog zó veel meer! Vandaar dat ik nu dus teamleider ben.

 

 

Hoe wij in Vinkel terecht gekomen zijn? We zochten iets op ’n dorp. Ik ben groot geworden in ’n dorp waar mensen elkaar groeten en achterom komen als ze iets willen weten of iets nodig hebben. In Empel barst het van de mensen die ’s morgens gaan werken, ’s avonds terug komen, de gordijnen dicht trekken en een aantal uren later naar bed gaan. Daar waren we klaar mee. Net als de eerder genoemde trappen in huis. En als je dan wilt verhuizen, kun je het in onze optiek het beste doen als de kinderen nog klein zijn. Na op Zondagmiddag wat Funda-ritjes gemaakt te hebben kwamen we bij dit huis uit. Funda-ritjes? vraag ik. Ja met de laptop op schoot langs huizen rijden die te koop zijn! En zodoende zijn we dus in jullie dorp uitgekomen. Het begin is in ieder geval hoopgevend. Het contact met de buren verloopt soepel, op school is er aanspraak voldoende en de rest komt dan vanzelf.

 

Dan gaat er een soort van belletje. Het is de oven, zegt Maike. Het eten is klaar. Als het eten tevoorschijn komt loopt het water me in de mond. Ik wil toch eigenlijk nog iets vragen over ’n hobby of iets dergelijks, want anders is m’n verhaaltje tekort. Dit dus hè! Koken of bakken daar kan ik me echt helemaal in uitleven. En het leukst is het als Yfke meehelpt. Het gehele aanrecht is niet meer te herkennen, maar ’n plezier dat we samen hebben joh! En als het dan nog smaakt is het helemaal super. Zeilen is onze gezamenlijke hobby. Heerlijk met z’n viertjes vanuit Geertruidenberg naar de Biesbosch of naar het Grevelingenmeer. Komt toch weer dat water om de hoek kijken hè. Ik besluit er ’n eindje aan te breien en zeg dat ik opstap, maar niet voordat ik ’n foto van hun gemaakt heb.

 

Als we er samen een uitgezocht hebben speul ik munne jas oan en spring op de fiets naar huis. Benieuwd wè er bij ons op tafel komt. De vrouw moest laat werken en onze zoon zou voor het eten zorgen. Als ik binnenkom ruik ik het al. Foute boel. Als ik ‘m roep en hij komt binnen begint hij zich al te verontschuldigen. Shit hèlemol vergeten. Ik zie dat de soep vast op de bodem zit en met het vlees kun je ’n olifant aan de spel krijgen. We kijken elkaar aan……Doe mij maar ’n supertje gehakt zegt hij. Ik knik en denk; verschil moet er zijn. Maar zoveel?

 

Frank

Facebook

Deze website wil gebruik maken van cookies.